Gelukkig maar

Vanmorgen fietste ik zoals gewoonlijk langs de Vliet. De reden waarom ik die route kies, is twee paardjes die ik onderweg steevast opzoek. Zij vervelen zich stierlijk, en ik geef ze wat afleiding door een heel brood aan ze op te voeren en ons allemaal wat afleiding te geven. Een stukje grond dat groter is dan een stal, maar zelfs het kleinste galopje niet toelaat is hun heim. Inmiddels kennen de paardjes mij en weten ze dat ik graag met ze kroel, krabbel en babbel. Mijn hoofd leg ik vandaag tegen de kaak van de schimmel waardoor ik hoor, voel en ook ruik hoe het brood in een zaligmakend ritme wordt gekraakt. Het klinkt als tosti, maar is zacht. Heerlijk!

Mijn rust wordt verstoord doordat het paardje de kaken ineens stijf opeen houdt. Ik open mijn ogen en volg de richting waarin zijn gespitste oortjes wijzen. Paardje heeft het goed gevoeld, en ik geef hem mijn bevestigende blik waarna ik mij focus op een intiem tafereeltje en plein publique.

Een stelletje, leeftijd ‘scooter’, zit op een bankje met uitzicht op de Vliet.
Zij ietsje ingehouden schokkend en waarschijnlijk snotterend tegen hem aan.
Hij ongemakkelijk zijn arm om haar heengeslagen in de Vliet kijkend naar de denkbeeldige zware dobber die hij eraan heeft.
Paardje en ik zien het al: de transformatie van ‘paartje’ naar ‘hij en zij’.

Ik wil het niet weten en probeer het dier af te leiden met twee sneden brood. Het laat zich niet verleiden.
De jongen ook niet, ondanks verwoede pogingen van het meisje hem te kussen. Achter haar rug checkt hij stiekem zijn horloge, en doet zogenaamd of hij haar even streelt. Zij heeft het door, en snottert iets onverstaanbaars.
‘Nee, ik ben wel gelukkig, maar…’ vang ik uit zijn mond op.

Gelukkig maar, als je niet ‘gelukkig, maar’, bent.