Generaliseren

In de zomer van 2002 vertrok ik met drie Marokkaanse zussen naar hun ouders, broer en zus in de bergen in Marokko. We hadden bij Air Maroc aan de Stadhouderskade een vliegticket naar Tanger gekocht. Er werd me verteld dat we vanaf Tanger opgehaald werden door een neef van de zussen. Maar hoe komen we vanaf de stad Tanger naar de bergen? “Dan kunnen we of de boot pakken, of als die niet vaart, kunnen we iemand in het dorp vragen of diegene ons per auto wil brengen”. Dat dit veel langer zou duren, werd me niet verteld. Daar aangekomen, geen boot te bekennen, dus iemand proberen te regelen om ons te vervoeren. Er was iemand bereid ons te brengen. Er kwam een oude man aanrijden in een bestelwagentje waar geiten in hadden gezeten. Eén zus ging voorin bij de man, ik met de 2 andere zussen als “geit” in de bak. Het grapje “Hoe gaat het?” “Bèèèèst” werd snel gemaakt.
Na uren te hebben gereden langs wietvelden ,werd ik al high alleen al van de geur , langs jongetjes met open mondjes die nog nooit een blanke hadden gezien (en ik met alle goede bedoelingen naar iedereen zwaaide), kwamen we na 4,5 uur rijden aan in het donker op een berg waar het huis stond van de ouders. Ik kon me niet oriënteren, maar de moeder kwam met open armen op me af. “Merhadda”, wat “Welkom” betekent voelde voor mij als een warm bad.
We kregen verse muntthee uit een oude kan en de geur van zelfgebakken brood is iets om nooit te vergeten.
De volgende dag werd ik wakker gemaakt om 06.00 uur, stijve rug van het op de grond slapen, en aan het “ontbijt”. Eerst gezicht en handen wassen, dan thee drinken en brood in een soort linzenprutje dopen. Ik kon nu zien waar ik gisteravond aan was gekomen, een huis kon je het niet noemen, een bouwval met daar achter een stenen broodoven en koeien, een ezel en kippen en geiten en een immens mooi uitzicht over de zee. Aan het werk. Op de ezel water halen bij de put, naar de “moestuin” groente halen voor het avondeten, en een soort fazant werd geslacht, ook voor het avondeten. Toen we ’s middags “vrij” waren gingen we naar de zee. Ik probeerde te gaan zwemmen, wat erg moeilijk ging want er lagen veel keien, waar ik op uit glibberde. De zus uit Marokko keek me aan en riep iets naar me, wat ik uiteraard niet begreep. De zus uit Nederland vertaalde het en zei dat ze het zo mooi vond hoe ik zwom. Zelf was de zus nog nooit naar school geweest, ze kon dus niet lezen en schrijven. Een hele lieve zus, we konden elkaar niet verstaan, maar ogen en met handen en voeten kwamen we een heel eind.
Als ik de heer Geert Wilders volg in het nieuws, moet ik vaak aan de tijd in 2002 terug denken. De heer Wilders mag een mening hebben, we leven in een vrij land. Maar om mensen (daar gaat het om en niet over geloofsovertuiging) te kwetsen door nare opmerkingen te geven over mensen, dat schiet me in het verkeerde keelgat.
Mensen, of ze nou zwart, geel, blauw, Islamitisch of Christen zijn, mensen zijn mensen, kijk naar hun hart. Wat gebeurt er met het gevoel van Geert als ik een kritische film zou maken over zijn moeder, over zijn vrouw, over zijn hart?
Helaas krijg ik op die vraag geen antwoord, want mensen steken geen energie in een film over Geert Wilders, de stoelen in Tuschinski zullen leeg blijven……