Genevieve gaat zwemmen

Het ressort had een eigen strand met comfortabele ligstoelen en een kleine uitspanning waar gelunchd kon worden. Pete was, zoals zijn naam niet doet vermoeden Griek en was geknipt voor de functie van strandbeheerder.
Hij was een natuurmens in brede zin en had een zonnig karakter. Van verre zwaaide hij Genevieve al tegemoet en richtte een parasol op voor een van zijn favoriete gasten. Al had ze zich omwonden met een jute zak, dan nog zou ze, met haar mooie figuur, kans hebben gezien om de show te stelen. Haar eenvoudige appelgroene Speedy sportbadpak sloeg alles en de filmploeg rond Rik had haar al in talrijke achtergrondshots betrokken.
Rik had een gast die niets van het strand moest hebben en die niet rustte voordat dit uitgebreid voor het voetlicht gebracht was. Riks voorhoofd blonk van het zweet maar hij vertrok verder geen spier.
Genevieve verdiepte zich in haar boek. Ze hoefde verder niet op te kijken om de geluiden rondom haar thuis te brengen.
Ze lunchte bij Pete en genoot van zijn heerlijke sardines en een glas fruitige Entre deux Mèrs, mais tout près’une.
Na de lunchdrukte trok Pete zich even terug in zijn opslagruimte. Genevieve had het pruttelende Vespaatje van zijn vriendin al horen naderen. Ze behoorde tot het keukenpersoneel van de Mexicanen naast haar, die gelukkig niet aanwezig waren met hun lawaaiïge waterscooters en speedboot.

Ze had er niet op aangestuurd, maar toen ze het water inrende en een golf doorkliefde, botste ze bijna tegen Rik op. ‘Even weg van het strand’, zei hij snel, ‘de opnameploeg luncht en de gasten zijn al half dronken’.
‘Laat ze de tijd nemen’, lachte Genevieve.
Ze zagen elkaar weinig, maar op zulke momenten werd bevestigd dat buren een bijzondere band kunnen hebben.
Toen ze even later het zonnetje zijn werk liet doen, hoorde ze ingehouden kirretjes in de opslagruimte. Ze glimlachte, ze hield van deze streek en ze hield van dit strandje. ‘Die lustige Witwe’, geinde ze met haar andere zelf, maar toch met een zucht.