Gesloten afdeling

Als ik het gebouw van 2 verdiepingen binnenloop, zie ik rechts van mij trap. Maar die is afgesloten door een glazen deur die op slot zit. Dus neem ik de lift die mij geluidloos naar de enige bovenliggende etage brengt.
Daar aangekomen, zie ik een soort halletje waar meerdere gangen op uitkomen. In het halletje hangt een bord zoals je die op snelwegen ziet. Op het bord worden de namen aangegeven waaronder de gangen daar bekend staan.
De gang rechts blijkt het “dennenpad” te heten. En als ik rechtdoor ga betreed ik de gang die “eikenpad” heet.
Het halletje zelf heeft de naam “Berkenbos”. Om de naam enigszins een zweem van realiteit te geven, zijn er langs de wanden en op het plafond.
, her en der wat plastic boombladeren aangebracht. Het enige waar ze niet aan gedacht hebben is om in de wanden wat microfoons te plaatsen die nagebootste natuurgeluiden voortbrengen. Ik bedoel maar, als ik over een dennenpad loop wil ik toch op z’n minst begeleid worden door het bronstige gehamer van een specht.
Links van mij ligt het berkenpad dat naar de afdeling leidt waar mijn moeder wordt ‘bewaakt’.
Halverwege het dennenpad kom ik nog een bushokje tegen .Het bushokje heeft een bankje en is voorzien van bordjes met rijtijden. Er staat ook op aangegeven welke bussen bij deze halte stoppen. Dat zijn er nogal wat, zo te zien.
Op het bankje in het bushokje zitten drie mensen. Twee vrouwen en een man. De vrouwen hebben een dikke jas aan en een tas op hun schoot. De man zit daar gewoon in zijn pyjama.
Een van de vrouwen vraagt aan mij wanneer de bus eindelijk komt. “Ik zit hier al uren te wachten’, klaagt ze.”Misschien staken ze wel”, antwoord ik. “Dat doen ze tegenwoordig al als de zon een keer niet schijnt” De andere vrouw wiegt heen en weer en vraagt aan mij welke datum het is vandaag.”26 juni”, zeg ik. “Gelukkig”, zucht ze. Ze wiegt met een tevreden glimlach om haar lippen, verder.
Even later begroet ik mijn moeder die aan een tafeltje iets zit te drinken. Ze vraagt of ik haar wil meenemen naar huis. Dat ik op de fiets ben, maakt haar niet uit. Ze wil wel achterop.
Een uurtje later , neem ik afscheid van mijn moeder die door drie verpleegsters in bedwang moet worden gehouden. En terwijl ik snel , via het “Berkenpad” terug loop naar de lift, klinkt in mijn oren de noodkreet van mijn dementerende moeder: “Kees, laat me hier niet alleen!!”
In het bushokje zitten nog steeds drie mensen te wachten op een bus die nooit komt.. Wegwijzers omhangen door plastic bladeren en planten wijzen mij de weg terug naar de lift terwijl de stem van mijn moeder in mijn oren nagalmt.
Buiten gekomen zie ik echte bomen en bussen die rijden. Omhoogkijkend meen ik achter een raam een glimp van mijn moeder op te vangen,nog steeds vastgehouden door 3 verpleegsters. Het lijkt of ze geluidloos gilt. Maar dat kan ik mis hebben. Ik zie nogal wazig de laatste tijd…