Gevangen voel ik mij; geketend. Ik open mijn ogen en zie een glazen stulp over mij heen staan, en vage contouren van een deur en een raam. Ik sla uit alle macht op het glas en zie mensachtige figuren naar mij opkijken maar die reageren niet. Er komen andere figuren aangelopen, uitgedost als wandelende huisvuilzakken en met op zuurstofflessen gelijkende bepakkingen. Waar ben ik? En waarom? De figuren sluiten slangen aan op mijn cabine en meteen trekt er een koude mist op. Ik zie niets meer en kan geen adem meer halen. Dan opent zich een deur achter mij. Instinctief, eerder dan dat ik erover nadenk, ren ik naar de deur en kan ontsnappen. Maar waaraan?
Gevoelsmatig draag ik alleen een boxershort en kom terug tot dit besef in een drukke winkelstraat. Iedereen kijkt naar mij, wijst naar mij en lacht naar mij. Waar moet ik eigenlijk heen? Waar woon ik? Wie ben ik?
Ik voel de koude mist uit die cabine weer over mij heen trekken en het zicht word mij ontnomen. Onzichtbare ogen priemen in mijn nek. Ze staren mij bewegingloos aan en langzaam ontwaak ik. Ik zie figuren en herken ze. Ze bewegen en praten geluidloos tegen mij, en lachen.
Dan, in een reflex sla ik een ruit in. Ik voel geen pijn. De mist wordt door de kapotte ruit weggezogen en ik zie een uitgang. Maar die starende ogen van die figuren? Wat willen ze van mij? Met een snoekduik spring ik door de kapotte ruit, en als een bezetene ren ik door een grasveld. Zo hard heb ik nooit kunnen lopen. Ik spring over hekken, ren tussen kogels door en blijf de schietende artillerie voor. Dit kan toch geen realiteit zijn? Dit is toch niet echt? Of wel?
Geeuwend en mijzelf uitrekkend wrijf ik mijn ogen uit en kijk dromerig naar buiten. De wereld trekt aan mij voorbij: ik zit in een trein. Ik voel in mijn zakken en merk dat er iets inzit dat ik niet herken. Een zwart kunststof doosje haal ik uit mijn zak en open het. Daarin kijkend zie ik dingen voorbij gaan. Ik zie mensen lopen, machines bewegen en vreemde objecten in de lucht; ongelukken die nog moeten plaatsvinden.
Is dit de toekomst?
16 reacties
Neuskleuter · 11 september 2008 op 18:38
Prlwytskovsky zit vast in een science fiction/actiefilm op zijn mobiele telefoon in de trein? 😉
Ik raak als lezer vaak geïrriteerd als ik niet snap waar ik ben, waarom ik er ben of wie ik ben. Ik heb graag een paar duidelijkheden, of iemand waar ik me goed mee kan identificeren.
Goed, Memento is zo’n achteruitspoelfilm en in The Bourn Identity weet je ook niet zoveel. Beide films vind ik goed, maar dat komt vooral door de kracht van de ontknoping. Die is hier natuurlijk nog niet aanwezig. Misschien ligt dat aan mij, maar… ik kan nu gewoon niets met dit stuk.
Prlwytskovsky · 11 september 2008 op 18:47
@Neus: je hoef er niet altijd iets mee te “kanne”. Veronderstel dat jou zoiets overkomt, hoe zou jij het dan verwoorden? Vanuit jou perceptie dan.
Neuskleuter · 11 september 2008 op 21:47
Het is waar dat je er niet altijd iets mee hoeft te kunnen, maar ik bedoel er vooral mee dat ik me dan niet meer in kan leven. Als ik te weinig gegevens heb, ga ik zelf meepuzzelen. Maar dat frustreert mij persoonlijk als ik geen verdere aanwijzingen krijg, waardoor ik niet in de tekst kan komen. In dit geval is de aanwijzing het kunststof doosje (telefoon? Matrix-gedachte?) en ik begrijp dat er een vervolg gaat komen. Maar voor een vervolg wil ik graag betrokken zijn.
Als zoiets mij zou overkomen… Dan zou ik misschien zo druk bezig zijn met het uitzoeken, dat ik geen tijd heb om te beschrijven? 😀
Het is misschien gewoon niet mijn genre. Ik ben wel benieuwd naar de reacties van anderen. Misschien lost dat een stukje van mijn mysterie op 😉
Bitchy · 12 september 2008 op 06:11
Een hele andere Prlwytskovsky!
Dat zwarte doosje is dat een soort van glazen bol? Zo ja, doe hem mij dan maar als jij niet weet wat je er mee aan moet 😉
@Neuskleuter ik vind juist omdat we (ik tenminste) dit soort stukken van prlwy niet gewend zijn, het heel boeiend.. waar brengt zijn fantasie ons, waar neemt hij ons mee naar toe.
Dus, niet te lang wachten.. ik wil het andere deel (delen?) lezen! 😀
arta · 12 september 2008 op 08:06
Je tart de nieuwsgierigheid, Prlwyt!
Ik heb geen last van de vaagheid, integendeel…:-)
SIMBA · 12 september 2008 op 08:12
Kom maar op met het volgende deel!
Mup · 12 september 2008 op 08:20
De richting die mij het verhaal optrok, was die van een pantomime-speler, maar dat veranderde snel, toen was ik elke richting kwijt. Hoop de weg te vinden in een eventueel vervolg,
Groet Mup.
lisa-marie · 12 september 2008 op 08:50
Juist door de ik vorm kon ik mij goed inleven.
En op naar het volgende deel want net zo als in de medalion serie ben ik echt nieuwsgieig naar het vervolg. 😀
weathergir · 12 september 2008 op 10:52
Kom gauw met dat volgende deel… ik zit op het puntje van mijn stoel… topverhaal!
pally · 12 september 2008 op 14:14
Een paar keer gelezen, Prlwt en ik kwam van een coma in een droom in een ongeluk en in dementie terecht.Buitengewoon intrigerend, dit verhaal. Ben benieuwd hoe het verder gaat,en hoe deze touwtjes misschien aan elkaar geknoopt worden.
groet van Pally
Fem · 12 september 2008 op 15:38
ik haat vervolgseries omdat ik een hekel aan wachten heb maar de spanning van het wachten maakt de ontknoping vast de moeite waard!
De vage aanwijzingen vind ik leuk, misschien is de serie Lost daarom wel mijn favoriet 😀
Neuskleuter · 12 september 2008 op 17:22
Ah, gelukkig… mijn reactie is alleen een kwestie van verschillende smaken. Ik ben dan ook vergeten te melden dat het wel vlot is geschreven 😉
Sjaakie · 12 september 2008 op 19:11
Toppie.
Echt geweldig dat je zo’n fantastische fantasie hebt.
Alleen toen ik het las deed het wel een beetje erg veel denken aan mijn schizofrene moeder.
Die praat in het echt zo! En als ik dit zo lees, ben ik te laat om daar een boek over te schrijven .
Overigens. Dat kleine kunstof zwarte doosje? Is dat een mini black box?
Groetjes Tam
Prlwytskovsky · 12 september 2008 op 19:30
Hey Tam, voor een boek schrijven is het toch nooit te laat?
En wat betreft dit onderwerp? The sky is the limit, toch? 😉
Dees · 13 september 2008 op 09:46
Het heeft wel iets… Bij dit soort series is het alleen moeilijk om waar te maken wat je in de eerste belooft met de vage hints naar wat het zou kunnen zijn. Dus ik ben erg benieuwd of het je gaat lukken.
@Neus, niet terugkrabbelen joh 😉
SpaansePeper · 14 september 2008 op 09:36
Heel iets anders, apart, mooi……ja ik hou hier wel van!
Alsof je zelf midden in een droom zit waar je uit wakker schrikt 😉