Gevangen-3

Op het kantoor waar ik werk is een centrale trap met bruine houten traptreden. Na acht treden is er een overloop naar het tweede deel van de trap. Boven is de koffieautomaat gesetteld en aangezien ik deze handeling dagelijks herhaalde malen uitvoer doe ik dit bijna blindelings; zo ook vorige week. Ik loop naar beneden met twee mokken koffie: één voor mijn collega en één voor mezelf. Bij de onderste tree verstap ik mij en tuimel het laatste stuk van de trap af. De plavuizen zie ik op mij afkomen en ik probeer met allerlei bewegingen mijn balans terug te vinden. Een dergelijk gebeuren kun je niet verzinnen laat staan nog een keer overdoen. Met grote stappen, om niet te vallen, kukel ik door de toevallig openstaande toegangsdeuren naar buiten en kom tot stilstand op de stoep voor de ingang, naast de rokers asbak.

Verbaasd kijk ik om mij heen en kijk over het grasveld naar de oprit. De oprit zelf is niet te zien maar wel een grijze, op mist lijkende, muur. Ik sta op, loop over het grasveld en probeer te ontdekken waarom ik de oprit niet kan zien. Als ik midden op het grasveld sta hoor ik stemmen, giechelende stemmetjes en zelfs gesprekken. Maar er is niemand om mij heen die deze geluidjes produceert.

“Ga weg hier, dit is mijn territorium.” Hoor ik een krasstem roepen. Maar er is niemand aan wie deze stem behoort. Het gegiechel komt bij het bloembed vandaan maar ik zie daar alleen bloemen. Denkend wat dit betekend leun ik tegen een boomstam en meteen hoor ik: “Leun op je eigen, doe ik bij jou toch ook niet?” Ik kijk naar de boom en laat hem meteen los.
“Zo is dat.” Zegt de krasstem weer.

Ik kijk omhoog, naar de kruin van de boom en zie een kraai zitten. Hij kijkt mij aan.
“Je hoort me toch wel?” Zegt de kraai nu middenin mijn gezicht. “Ga weg hier, ik woon hier.”
Van schrik val ik achterover, de bosjes in en meteen hoor ik een afgrijselijk geschreeuw. Ik hoor de bosjes schreeuwen van pijn, omdat ik door mijn val enkele takjes heb gebroken. Ik kan vogels, bomen, bloemen en struiken horen praten? Dus nu ben ik gek aan het worden?

Dit moet ik binnen gaan vertellen, dat geloven ze nooit. Ik sta op en ren in paniek terug naar kantoor, naar de ingang maar die is er niet meer. Ik zie alleen een grote grijze muur zonder ramen, zonder toegang; verder niets! Dan loop ik terug over het grasveld, maar ik zie nu zelfs de bomen niet meer. Alleen die mist zie ik, en die kruipt dreigend rollend over het grasveld naar mij toe. Aan de grond genageld blijf ik staan en voel die ijskoude dikke grijze mist over mij heen trekken. Niets anders dan lichtgrijs kan ik nog zien en geen gras of bomen of struiken.

Ik voel klappen in mijn gezicht. Links, rechts en dan weer links. Stemmen hoor ik en handen pakken mijn arm. Dan open ik langzaam mijn ogen en kijk in een paar warme donkerbruine ogen. “Niet in slaap vallen hoor, wakker blijven nu.” Hoor ik een stem zeggen. Langzaam keer ik terug in de wetenschap dat ik op de grond lig.

“Je bent van de trap gevallen, met je koffie.” Hoor ik iemand zeggen.
“Je bent maar heel even buiten westen geweest, heb je pijn ergens?”
“Nee.” Zeg ik en probeer op te staan.

Bij het raam, op mijn werkplek, zit ik bij te komen. Met een mok koffie in mijn hand herinner ik mij het voorval. Een collega staat naast mij en praat bemoedigend tegen mij; maar ik luister niet. Ik kijk naar de boom voor het raam, een boom die ik daarnet nog hoorde praten. Er komt een kraai aanvliegen en hij gaat op een tak zitten, vlak voor het raam. Het lijkt waarachtig wel of hij mij aankijkt en knipoogt, en meteen vliegt hij weer weg.

“Een wonder dat je er niets aan hebt overgehouden.” Zegt m’n collega.
“Een wonder.” Herhaal ik zijn woorden. “Het hele leven is een wonder, je moet het alleen willen zien.”