Gevangen

Soms snap ik het vrouwtje niet.
Toen ze me hier naar binnen gooide, zette ik grote ogen op. Toen ze de deur dichtsmeet en op slot draaide, liet ik me horen.
‘Miauw?’
‘Stil, rot beest, je hebt het er zelf naar gemaakt.’

Ze was me echt zat. De hele ochtend draaide ik al om haar benen, terwijl ze in de keuken bezig was met de voorbereidingen van het feestmaal. En zodra ik de kans kreeg zat ik op het aanrecht om wat lekkers onder haar handen vandaan te snaaien.
Hoe vaak ze me van het aanrecht af had gegooid, weet ik niet. Maar blijkbaar was het echt genoeg toen ik mijn zinnen zette op de moot zalm die ze tevoorschijn had gehaald.

Maar toch snap ik het niet. Ik heb er geen probleem mee dat het hier donker is. En met mijn reukzin is al helemaal niets mis. Ze krijgt er vast spijt van dat ze me hier opgesloten heeft.
Links ligt overduidelijk het vlees, de geuren van de ham en de worst zijn enorm verleidelijk. Als ik er heen loop, ruik ik ineens de room. O, wat vind ik dat lekker! Van het vrouwtje krijg ik dat maar heel af en toe, een klein beetje op een klein schoteltje. Ze zegt dat room niet goed voor me is. Ik spring in de richting van de glazen flessen, maar wordt verrast door de lucht van verse forel. Zwevend in de lucht probeer ik mijn bestemming bij te stellen. Wat volgt is het gerinkel van vallende flessen.
De geuren van al het lekkers vermengen zich.

Zolang het mij wordt toegestaan, geniet ik van de smaak van met room overgoten ham. Mijn feestmaal is al opgediend. Ik hoop dat het lang duurt voor het tot haar door dringt dat ze me in de voorraadkast heeft opgesloten.