De laatste die het zal ontkennen ben ik zelf, dat ik niet de makkelijkste ben. Niet altijd vrolijk, leuk, aardig of sociaal wenselijk. Iedereen heeft zijn momenten, niemand is perfect. Maar over het algemeen vind ik mijzelf toch behoorlijk maatschappelijk aangepast. Even verifiëren in mijn omgeving. Zijn er meer die mijn mening delen? Ja, het is echt waar.
Toch voel ik me afgewezen. Nieuwe ontmoetingen vragen om voorstelrondjes. Ik noem mijn naam en geef een hand. Heel gewoon eigenlijk. Bij een tweede ontmoeting geef ik de desbetreffende persoon opnieuw een hand. Of drie zoenen, ligt eraan of ik ze tolereer in mijn persoonlijke zone. Logisch toch?
Laatst heb ik voor de tweede keer geen kennis mogen maken met iemand. Het was geen massabijeenkomst of iets dergelijks. Maar zelfs in een massa vind ik mijzelf over het algemeen wel opvallend, noemend mijn bruisende persoonlijkheid, of is dat iets wat ik ook moet verifiëren in mijn omgeving?
Ik werd overgeslagen, zomaar. Geen hand, geen blik of een ander teken van herkenning. Al helemaal klaar zittend om op te staan, met een hoopvolle blik dat het deze keer wel zou gaan gebeuren, kreeg ik wederom een grote teleurstelling te verwerken. Geen reikende hand met een warme blik. Het was ontwijking, bijna angst.
Dit was de tweede non-kennismaking, na dezelfde persoon in kwestie vorig jaar ook al niet ontmoet te hebben. Geheel verward sloegen mijn gedachten op hol. Stink ik uit mijn mond? Heb ik rare kleding aan of toevallig mijn tong uitgestoken? Weer even verifiëren. Nee? Oh, ok.
Waar ligt het dan aan. Verder nadenkend raakte ik lichtelijk in paniek. Dit was me nog nooit overkomen. Hoe moest ik nu handelen. Mag ik de niet ontmoete persoon niet aanspreken en moet ik de levendige gesprekken die ik voer beperken tot de andere aanwezigen?
Hevig improviserend ben ik de avond doorgekomen. De spanning bleef aanwezig. Er was inmiddels iemand in de kamer die ik niet kende, best wel eng eigenlijk. Niet op mijn gemak ging ik naar huis, hevig twijfelend aan mijzelf. Had ik de situatie onnodig complex gemaakt?
Op de terugweg liet ik mijn samenzweerderige gedachten los. Moeilijk doen kan ik soms best goed. Ondanks mijn ongemak heb ik besloten dat het niet aan mij ligt, denk ik. Volgende keer maar even verifiëren.
8 reacties
LouisP · 12 februari 2010 op 18:01
Zuurtje33,
vreemd stukje Zuurtje en niet zo leuk om te lezen, vind ik.Een paar vreemde vragen stel je daar, niet vreemd maar niet passend in dit stuk.
Wat ik wel bewonder is de openheid en eerlijkheid want zo’n gedragingen en overpeinzingen verzin je niet…Logisch toch
groet,
Louis
Emiliever · 12 februari 2010 op 19:23
Ik begrijp het niet helemaal, dat komt waarschijnlijk omdat ik als lezer niet te weten kom in wat voor situatie en hoe deze ‘niet-ontmoeting’ tot stand is gekomen. Iemand die een rijtje afloopt en één persoon weigert de hand te schudden? Iemand op een groot feest die je misschien helemaal niet gezien heeft?
Maar je maakt je eigen gemoedstoestand wèl heel duidelijk en die is herkenbaar. Althans voor mij. Het gebeurt mij ook weleens dat ik ‘niet gezien’ word en dat is altijd een naar gevoel.
Fem · 13 februari 2010 op 06:48
Je overpeinzing is duidelijk, maar je gebruikt hier en daar wel hele kromme zinnen. Ik had het gevoel dat ik dit stukje achteruit moest lezen, dus dat heb ik gedaan. Als je de de alinea’s van onder naar boven leest, is je verhaal plotseling een stuk duidelijker (of ligt dat aan mij :eh: )
joopvanpoll · 13 februari 2010 op 06:50
Zuurtje 33,
Wat een aansprekend verhaal! Voor mij althans.
Wegen mogen niet kruisen. Het overkomt mij ook, heel soms en wat nog erger is.., ik doe het zelf, heel soms. “Wat moet je zeggen nadat je hallo gezegd hebt?”.’Wou je knokken?’ Soms maakt iemand zoveel indruk op me dat ik de confrontatie niet aandurf. Die indruk kan zowel positief als negatief zijn. Net als jij ben ik ook nogal “aanwezig”, en wil graag een stempel drukken. “Iets”, wat niet past in mijn script, kan hevige spanning oproepen. Ut ameris, ama.
Om bemint te worden, moet ge beminnen.
Ik doe water bij de wijn, zoek gemoedsrust en stel mezelf voor. Misschien de leeftijd.
Dees · 13 februari 2010 op 11:01
Tja, ik vind het een mooi stukje. Ik schat intuitief in dat het met intimidatie te maken heeft, iemand die zich geintimideerd voelt door je bruisende persoonlijkheid en dat probeert te neutraliseren. Manipulatief gedrag en bovendien knetterend onfatsoenlijk. Ik zou het een volgende keer lekker negeren, je gaat toch niet je best doen voor iemand die jou je bewust rot laat voelen? En anders kom naar de meeting, an beloof ik je dat ik je van eerlijke feedback zal voorzien over je oksellucht, je mondhygiene en je stijl zoals die overkomen op het eerste gezicht 😀
Zuurtje33 · 14 februari 2010 op 14:21
Bedankt voor alle eerlijke reacties.
Ik ben het met jullie eens, zit niet helemaal in de juiste richting de laatste tijd.
Op naar nieuwe columns in mijn richting en stijl en meer duidelijkheid. 🙂
Prlwytskovsky · 14 februari 2010 op 14:44
Niet altijd meteen aan je zelf twijfelen hoor. Anderen kunnen er een hoop van, van negeren. 😉
trawant · 14 februari 2010 op 19:29
Maar je zou natuurlijk ook zélf initiatief kunnen nemen en op zo iemand afstappen..
“Kennen wij elkaar al?”
“Kennen wij elkaar niet meer?’
“Wij kennen elkaar toch?”
Het heft in eigen hand
en alle puzzles ( ook achteraf) uit het land.. 😉