Gevoelige snaar

Ik wil het eventjes met jullie hebben over de gevoelige snaar. Want zeg nu eens eerlijk. Die wordt bij een ieder van ons toch wel eens geraakt, of niet? Awel, laatst ben ik er weer eens een keertje door getroffen. Ditmaal snoeihard. Achter in mijn nek. Kippenvel. Hij schoot door tot aan de ballen, achter in mijn broek. De aanleiding was niet eens zo spectaculair. Het gebeurde op een Frans deuntje. Ge kent dat wel. Zo’n hijg- en kreunnummer. Waarvan de ramen beslaan, in de auto wel te verstaan. Op een heideweggetje, onder de volle maan. Ja, wie heeft dat nou nooit meegemaakt? Niet bepaald spectaculair, niet bepaald sexy. Maar wat raakt nu precies die gevoelige snaar. Le langage d’amour ? La lumière de la lune ? Où quelque chose différente?

Het doet er gewoonweg even niet toe. Het pakte me gewoon. Schoot als een ijsblok linea recta naar mijn kloot. Koude rillingen. Ge kent dat wel. Moi non plus, je t’aime, oui. Als klap op de vuurpijl schoten de rillingen eventjes later door. Achterlangs mijn balzak de honoré. Ik waande me in de zevende hemel. Het ging mijn voorstellingsvermogen te boven. Ik kreeg acuut last van mijn sousafoon. Ge kent dat wel, dat ding wat tussen het klokkenspel hangt. Meestal houdt het blaasinstrument zich wel rustig tussen die klokken. Lijkt ie meer op een schuchter klein trompetje. Maar dit keer had ie meer noten op zijn zang en schoot ie door. Het was bepaald niet voor de kat zijn viool wat er gebeurde. Eerst nam mijn cornet de vorm aan van een schuiftrompet. Mijn God, wat blies dat maske op mijn trombone. De muziek die zette aan. Ik hoorde in koor wel duizend engelen jodelen. Mais non plus! Non plus, non de ju, attends! Trop tard. Mijn sousafoon ontplofte. Entre mes reins. Sindsdien weet ik het. Ook blaasinstrumenten zijn in het bezit van een gevoelige snaar. Je vais et je viens.