Het schijnt droevig gesteld te zijn met het respect in de trams. Roken waar het niet mag, niet op staan voor de oudere medemens, stoelen bekladden of zwartrijden. Niet dat ik het ooit heb gezien hoor, ik heb namelijk in heel mijn leven welgeteld drie keer in een tram gezeten. Het is dus maar van horen zeggen. Wat ik echter nog nooit heb horen zeggen, is dat er geweld wordt gebruikt door de trambestuurder en laat ik dat nou toevallig wel hebben gezien in een van mijn drie tramritjes. Ik heb mijn auto geparkeerd aan Linkeroever om daar op de tram te stappen naar Antwerpen Centrum. Ik stap in en word aangekeken door een forse vrouw met een pokdalig gezicht en grote boze ogen. Geen makkelijke tante, denk ik direct al. Het is druk in de tram. Na mij komt er een jonge moeder binnen met een buggy. Aangezien er geen plaats meer is, moeten we beiden blijven staan. De booskijkende chauffeuse blijkt ook ‘boos’ te kunnen doen. Ze roept tegen de jonge moeder: [i]“Klap die buggy in en pak dat kind bij je!”[/i]. De moeder kijkt vragend in het rond en weet niet goed wat ze met die opmerking moet. Een begripvolle passagier zegt haar dat in de spits de buggy’s ingeklapt moeten worden en de kinderen op schoot gehouden moeten worden. De jonge moeder begint langzaam de gesp van de buggy los te peuteren. Ik zie haar denken: [i]“Hoe moet ik dat voor elkaar krijgen, ik heb niet eens een zitplaats.”[/i] Plots horen we: [i]“Of moet IK het komen doen?!”[/i] De boze chauffeuse heeft het nog niet gezegd of het gevaarte komt van haar stoel en geeft de jonge moeder prompt twee trappen tegen haar benen. Het wordt even doodstil in de tram. De jonge moeder weet het helemaal niet meer en voor zij of wij iets kunnen ondernemen, pakt de blijkbaar ongestelde trambestuurster de moeder plus buggy vast en sleurt ze uit de tram. [i]“Eruit!”[/i], roept ze er nog achterna. Verschillende passagiers beginnen nu te roepen tegen de bestuurster en anderen verlaten vluchtig de tram.
De deuren sluiten weer. Ik hoor alleen nog maar geroezemoes. Mijn mond heeft zeker twee minuten open gestaan, terwijl ik roerloos tegen het raam stond geplakt. In mijn hoofd herhaalt zich het gebeurde en ik bedenk me opeens dat ik de kinderen eerst ook mee had willen nemen. En net als de jonge moeder was ik niet op de hoogte van het buggybeleid in de spits. Het had mij dus net zo goed kunnen gebeuren.
Ik had nog vijf minuten voordat ik Antwerpen Centrum zou bereiken en om weer een beetje bij zinnen te komen. Het was in die vijf minuten dat ik dat misbaksel haar naam heb gevraagd (die ze overigens netjes gaf, dat dan wel weer) en besloot een klacht in te dienen. Mijn medepassagiers heb ik gevraagd hetzelfde te doen en de animo was groot.
Als ik ooit nog iemand van de trammaatschappij hoor klagen over passagiers en het gebrek aan respect, zal ik ze toch even helpen herinneren aan Marianne van Beersum, die wat mij betreft nooit meer een tram bestuurt. Daarbij heb ik nooit iets van een reactie gekregen op mijn klachtenbrief. Laat ze eerst hun eigen personeel maar eens onder de loep nemen. Over respect gesproken.
12 reacties
Outsider · 16 december 2005 op 12:06
[quote]De booskijkende chauffeuse blijkt ook ‘boos’ te kunnen doen[/quote]
[quote]het gevaarte komt van haar stoel[/quote][quote]de blijkbaar ongestelde trambestuurster [/quote][quote]dat misbaksel haar naam [/quote]
De ene leuke vondst na de andere. Een heerlijk vlot leesbare Wendycolumn. Onbegrijpelijk dat een trambestuurster zo doet, ik hou het er maar op dat ze zwaar overspannen was. Zeer vreemd dat je nooit antwoord hebt gekregen op je klachtenbrief.
klungel · 16 december 2005 op 12:12
Tja, de maatschappij…………..dat zijn wij.
’t Kan ook jaloezie geweest zijn natuurlijk 😉
Goedpraten kan natuurlijk niet.
Ik hoop echter wel dat de naam verzonnen is.
Hoe slecht het mens ook is (geweest?) ze zou nog slechter kunnen worden als ze zo bekend raakt. De klachtenbrief was wat mij betreft wel afdoende geweest :-).
wendy77 · 16 december 2005 op 12:45
@Klungel: naam is verzonnen 😉
WritersBlocq · 16 december 2005 op 13:12
Het lijkt wel je eigen verhaal, maar dan in de 3e persoon geschreven.
Outsider · 16 december 2005 op 14:32
[quote]Het lijkt wel je eigen verhaal, maar dan in de 3e persoon geschreven.[/quote]
Wat bedoel je daar in hemelsnaam mee, WB?
Troy · 16 december 2005 op 16:16
Klinkt als een zwaar psychiatrisch geval, die chauffeuse 😀
WritersBlocq · 16 december 2005 op 18:37
[quote]Wat bedoel je daar in hemelsnaam mee, WB?[/quote]
Vraag maar aan Wendy, de derde persoon 😀
ietje · 16 december 2005 op 20:07
ben blij dat ik in een stad woon waar geen trams rijden. Heb trouwens ook geen buggy meer.
Outsider · 16 december 2005 op 20:16
[quote]Vraag maar aan Wendy, de derde persoon [/quote]
Ik ga nu niet aan Wendy vragen, want die heeft twee kleine kinderen en ze heeft het misschien wel te druk, ik wil haar niet storen.
[quote]Het lijkt wel je eigen verhaal, maar dan in de 3e persoon geschreven.[/quote]
Dan ben ik maar zo vrij om zelf te interpreteren wat je met deze opmerking bedoelt. Als ik het fout zie, zeg je het maar. Volgens mij bedoel je dat Wendy net zo erg is als die chauffeuse omdat ze zelf ook kwaad is.
Maar er is een groot verschil.
Wendy en alle passagiers waren terecht kwaad en verontwaardigd en die chauffeuse onterecht.
Bovendien uit die chauffeuse haar kwaadheid in veel heviger mate, namelijk door te snauwen, te vloeken en zelfs te schoppen en de vrouw met de buggy de tram uit te sleuren. Wendy doet niets van dat alles, ze vraagt alleen de naam van die chauffeuse.
Dus als je nu zegt, dat het wel Wendy haar eigen verhaal lijkt, maar dan in de derde persoon, dan
slaat dat echt nergens op.
Ma3anne · 17 december 2005 op 08:47
Goeie column, Wendy! En het kan zomaar waar gebeurd zijn. Ik sta nergens meer van te kijken sinds gisteren.
Mijn kinderen hadden mij meegenomen in de trein (met hun OVkaarten konden ze me korting aanbieden). Komt de conducteur en ik kan zo snel mijn kaartje niet vinden. Een paar (te declareren) treinkaartjes in mijn portemonnee en met mijn oudziende ogen kan ik zo snel niet lezen welke van de treinkaartjes de juiste is. Blijkt de goede er niet bij te zitten, dus ik zoek snel verder.
Zegt die conducteur: “Hee, ik heb geen uren de tijd! Als u nu niet onmiddellijk uw kaartje geeft, betaalt u een nieuwe en geef ik u een boete erbij.”
Ik stond perplex! Het hele gedoe had iets meer dan een minuutje gekost. De toon waarop ik werd aangesproken was van een agressiegehalte dat ik tot nu toe niet kende van conducteurs. WAS dit wel een echte conducteur? Ik had de neiging hem naar zijn legitimatie te vragen.
Ik overhandigde hem intussen het kaartje en heb hem enkel gezegd dat er een klacht naar het hoofdkantoor zou gaan over deze onnodige aggressieve benadering.
Het idee, dat ik nog aardig rap was, maar dat er ook oudere mensen zijn die misschien even meer dan twee minuutjes nodig hebben om hun kaartje tevoorschijn te halen, en dat deze agressieve kwast ze wel eens even bang zou proberen te maken, maakte me behoorlijk kwaad.
“U doet maar,” zei hij en ging.
Oke. Het is een akkefietje vergeleken bij wat jij beschrijft in je column. Maar toch.
Ik vrees dat de cursus ‘geweld’ die conducteurs door de NS aangeboden krijgen inmiddels gestart is en dat er klojo’s tussen lopen die er de ballen van begrijpen.
Gossamme zeg. Wat een wereld! Het moet niet gekker worden.
Mup · 17 december 2005 op 16:33
Ik maak me kwaad dat er dan niemand is die op dat moment iets zegt tegen de chauffeuse. Dat zie je zo vaak, ik weet ook niet wat ik zelf gedaan zou hebben, hoor.
Hoorde ooit van een man die bij bureau slachtoffer werkt, dat je beter in het water kan donderen zonder te kunnen zwemmen, als er maar 1 persoon bij staat te kijken, die komt je waarschijnlijk redden, staan er meerdere mensen, wachten ze allemaal op die ene redder,
Groet Mup.
wendy77 · 18 december 2005 op 14:50
@Mup: er werd genoeg gezegd tegen de chauffeuse hoor, maar ja, wat kun je meer doen…terugschoppen??? Lijkt me ook niet he?
Wat je verder zegt over die meerdere mensen, denk ik dat ook echt zo is hoor.