Gewoon happy

Je kent het vast wel, dat gevoel van gewoon happy zijn. Je komt samen met je zoontje doodop terug van Aikido, waar je zojuist je 5e Kyu gehaald hebt (en je zoontje de 6e Kyu – da’s één niveau onder de 5e Kyu) en voldaan schuif je aan tafel voor een verlaat, in de magnetron opgewarmd diner. Rijst met een overheerlijke pindasaus op zijn Afrikaans. Voor de gelegenheid wordt er maar eens een flesje mousseux rouge opengetrokken. Terwijl je je tweede glas soldaat maakt gaan vrouw en zoon vast slapen, en jij gaat nog even een forumpje nachecken voor je het bed in duikt.

Sippend aan je glas rooie bubbeltjes lees je een paar threads door, om vervolgens maar eens ColumnX op te zoeken. En dan krijg je opeens het idee van deze column. Gewoon het gevoel beschrijven dat je nu hebt.

Nu, zittend achter je computer, een klein beetje onder de invloed van dat bijna op zijnde tweede glas wijn, uit de losse pols een collumpje schrijvend. Wetend dat straks het bed voorverwarmd zal zijn door je lieftallige vrouw. Dat je morgenochtend eindelijk, na een week lang om half zes opstaan, tot zeven uur zal kunnen uitslapen.

Rationeel gezien is er niet echt een reden voor. Je werkgever draait nog steeds net zo belabberd als eerst, je toekomst staat nog steeds net zoveel op losse schroeven, maar toch is er dat gevoel. Gewoon dat gevoel van blijdschap. Van vrede. Dat gevoel van verbondenheid, met alles en iedereen, met niemand, met niets.

Och, het zullen de bubbeltjes wel zijn.

En toch, ook al zijn het misschien gewoon de bubbeltjes, je voelt je gewoon happy.

Je kijkt naar je glas, en ziet dat het leeg is. De fles ook. Je drukt op de Send-knop, wetend dat je later misschien zou willen dat je dat niet gedaan zou hebben, en je gaat naar boven om je vrouw (en jezelf!) eens even lekker te verwennen, en daarna heerlijk te dromen.