Gewoon zomaar een stukje tekst over mijn vrouw, ze leest het toch nooit.
Gewoon omdat je er altijd voor mij bent.
Gewoon omdat je altijd naast mij staat, als ik verdrietig ben of het even niet meer zie zitten, of dat ik weer eens door het slijk ben gehaald op een site waar de andere schrijvers/ster die de intentie van het geschreven stuk niet willen of kunnen begrijpen, ik voel mij dan ontzettend onzeker. Gewoon is het dan voor jou dat jij zegt dat het mooi geschreven is, gewoon is het dan dat het mijn eigen woorden zijn, en dat er hielenlikkers zijn die het altijd met de sterkste meute eens zijn. Als ik mij geboycot voel, dan ben jij degene die mij de relatieve kortzichtigheid van die zogenaamde slimme mensen in laat zien. Ze hebben een mening net als ik en laten merken dat mijn mening bij de lagere klasse hoort. Dat noemt zij hielenlikkers.. Ik lees dan diverse stukken terug van diezelfde hielenlikkers en verrek zij heeft nog gelijk ook.

En dan maakt zij mij weer sterker mee. Gewoon omdat ik zoveel van haar houd dat ik door het vuur ga voor haar, maar ik sta al in vuur en vlam dus ik hoef niet door het vuur voor haar, zij loopt er zelf wel doorheen en pakt mijn hand om de angst voor het vuur niet te voelen. Wij zijn aaneen geplakt als een stelletje postzegels. Gewoon omdat wij soulmates zijn.

Gewoon een vrouw die hard werkt, altijd haar best doet voor haar medemens, ik hoor haar zelden of nooit klagen over de pijn die zij heeft als zij met vochtig weer haast niet kan lopen van de pijn. Artrose in het hele systeem en au dat doet zeer. Het is geen reuma maar valt wel onder die groep (?) Ik kan haar verwarmen met een warmtekussen, een deken over haar heen, een lekker bakkie thee en de rust van een heerlijke film. Zo lekker samen op de bank nog steeds elkanders hand vasthoudend, alsof ze nooit van mij weg kan gaan.
De realiteit is anders.

We hebben het er over gehad, haar familie is niet blij met haar ( zij is nou eenmaal een ouwe hippie met een hoge opleiding en altijd overdwars gebakken en nog een halfzus ook van een heel stel half zussen en broers die overal en nergens wonen, dus contact, nee niet echt) Ik had een familie, maar die gaan achter elkaar dood, dus haar verdriet is niet alleen de mijne.
“Ik dacht er een familie bij te krijgen met ons trouwen, maar ik heb er verdorie al drie weg moeten dragen!” Ja liefste dat weet ik, maar dat is niet mijn schuld. Je bent gek met dat beetje familie dat ik nog heb, dat stemt mij gelukkig. Kan ik je toch iets geven dat je geluk brengt. De lach van een stelletje limoentjes in de familie die kunnen lachen om alles wat er in en om ons leven gebeurt en jij weet dat dit nooit altijd leuke dingen zijn. Liefde is vaak zo soms onuitgesproken, liefde is een vreemd ding; De keren dat wij ruzie hebben dan is het na 10 minuten al uitgesproken omdat wij weten dat er nooit een morgen zou kunnen zijn voor een van ons. Je bent allemaal een mens van een minuut.

Daarom geniet ik nog elke dag van jou, elke dag is een feest met of zonder goede bui, je bent er, jouw aanwezigheid is altijd voelend en horende, Een dag niet tegen elkaar zeggen :”ik hou van je is de andere dag dubbel inhalen, maar gelukkig gebeurt dat niet vaak. Ja als je doodziek van de griep ligt en dan nog is het “Ik hou van jou”
En met Ronald Giphart kan ik uit de grond van mijn hart zeggen
“Ik ook van jou”

Categorieën: Liefde

klapdoos

Gewoon een Amsterdamse vrouw die met een vrouw getrouwd is, ziek is, zodanig dat de neerwaartse spiraal steeds verder zakt. maar een kniesoor die daarop let. Ik lach graag, heb genoeg traantjes gelaten om mijn ziekte en nu is het tijd om via mijn nieuwe boek eens door te gaan met uit het leven te halen wat er te halen valt, zeker in een crisistijd is het de kunst om toch vrolijk te blijven. Mijn motto is dan ook: Een dag niet gelachen is zeker een dag niet geleefd.

5 reacties

Prlwytskovsky · 20 oktober 2008 op 18:41

[quote]Ik had een familie, maar die gaan achter elkaar dood[/quote]

Kan ik over meepraten, ik mag hier het licht uit doen.

Alleen al het feit dat zij jou hand vastpakt bewijst liefde, dat hoef je dan niet nog eens te zeggen.
Hier drink ik op. :pint:

lisa-marie · 21 oktober 2008 op 09:51

Ze zou dit eigenlijk wel moeten lezen.
Het is gewoon zo mooi!

Mup · 21 oktober 2008 op 15:55

Of het hier nu wel of niet thuishoort, goed is of niet, laat ik in het midden, maar ik zou hem zeker printen en overhandigen. De mooiste en persoonlijkste ode die je krijgen kunt,

Groet Mup.

Dees · 22 oktober 2008 op 09:04

Hoe het ook zij, je stukjes komen altijd zo uit het hart en zijn daarom hartverwarmend om te lezen. Mooie ode aan je vrouw, de liefde en ook… jezelf.

Groetjes!

Mien · 27 oktober 2008 op 13:06

Een ode-column aan een geliefde.
Simpelweg mooi.

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder