Gieters vol eeuwigheid

Hondengeblaf in het dal, dichtbij genoeg om te horen, ver genoeg om te negeren. Of om te denken: als ik van zo ver kan horen, wat stil is het hier dan. Een oude Mariakapel, in the middle of nowhere, voor ons opduikend tussen stokoude olijfbomen die respect afdwingen. We slaan af en rondom de kapel blijkt in het slordige landschap, een aangelegde tuin te liggen. Knalrode geraniums, beeldjes, muren, banken en religieuze teksten op stenen schilden. Een merkwaardig soort religieuze Efteling in het klein. Of eigenlijk misschien meer een stekenlap, waarin geen stijl of lijn valt te ontdekken. Misschien dat het ons juist daarom ontroert.

We picknicken rond het heiligdom. Het contrast van oude olijfbomen en geraniums op een muurtje, keurig in het gelid, stralen goedkeuring uit. In de verte zien we vanaf het hoogste punt van de tuin toch een dorp beneden liggen. Het is aanlokkelijk om hier de nacht te gaan doorbrengen. We lopen een pad af langs de schilden met heilige teksten tussen anthuriums, vlijtige liesjes en andere bejaardenkamerplanten, richting een dofrood autootje naast een hek.

Een hoge heg met daarachter een huis, bijna een hut. We zien geen bel, kuchen wat, roepen bon giorno. We horen geen geluid. Dan maar het krakkemikkige hek open doen, een smal paadje tussen hoog groen. Daarachter midden in zijn groentetuin, zit een oude man op een stoel met de pet op zijn ogen. Hij doet een slaapje. Kijkt op en glimlacht meteen naar ons met nog halfopen ogen. De duizendmaal geoefende zin uit het woordenboekje voor toeristen in Italië rolt vanzelf mijn mond uit: [i]’possiamo passare la notte nel suo tereno?'[/i]Mogen wij een nachtje op uw terrein staan? [i]’Si'[/i], met de intonatie diep uit de keel van natuurlijk, waarom niet?

Gerustgesteld lopen we terug naar het busje. Zo, hier staan we rustig en toch veilig, binnen gehoorsafstand van een huis. Ideaal. We zitten net van dat vooruitzicht te genieten met een glaasje wijn, als drie stokoude autootjes met mensen erin die minstens dezelfde kwalificatie verdienen over het knarsende pad komen aanrijden. Bedrijvig strompelend en kwebbelend worden planten in potten, scheppen en gieters uitgeladen.
Zonder een spoor van verwondering groeten ze ons vriendelijk. Alsof we een van de vaste planten zijn. We volgen hun bezigheden nieuwsgierig. Ieder gaat zijn eigen plantjes poten in de toch al overvolle tuin en daarna vol overgave hompelend, met de gieter rond. Opeens voel ik me een beetje jaloers worden op hun voelbare geloof in de eeuwigheid. Op hun vertrouwen met dit vrijwilligerswerk Maria te eren en een nog mooiere plek te veroveren daarboven.

Na een uurtje verdwijnen ze weer, opnieuw blijmoedig groetend. Helaas komt ook ons oude meneertje langs. Hij woont hier dus niet. Gaat naar huis. We zijn hier nu alleen en dat voel je als het donker wordt. We rijden de bus onder een boom. Door zijn donkerblauwe kleur onopvallend voor voorbijgaand verkeer. De hele nacht luister ik of er geen auto’s stoppen.
Hopend dat Maria zo sportief is ons toch te beschermen, ook al werken we niet in haar tuin.
We halen ongedeerd de ochtend.

In het vroege licht sluip ik naar buiten en ga even de kapel in.