In het smalle gangetje dat de hal met mijn keuken verbindt, staat een vitrinekast. Het is de kast die ik uit het huis van mijn moeder heb meegenomen en inmiddels is het een ware schatkist geworden. Soms sta ik eventjes stil voor de kast om alle schatten die erin liggen te bewonderen. Op de bovenste plank staat een verzameling bronzen beeldjes die mijn oma gemaakt heeft. De grove lijnen van haar werk zijn karakteristiek en doen me denken aan haar enorme levenslust. De twee planken daaronder, staan vol met het werk van mijn moeder. De vrouwelijke figuren hebben grote voeten en fijne gezichtjes. Ze zijn zo kenmerkend en vertellen veel over hoe mijn moeder in het leven stond. Tussen de beeldjes ligt het deksel van de urn waar haar as ooit in zat. In het metalen plaatje staan haar namen, een nummer en de datum van haar crematie gegraveerd.
Een plank lager toont drie piepkleine schilderijtjes. Ze zijn gemaakt door mijn beste vriendin en ik heb ze gekregen voor mijn trouwdag en voor de geboorte van Niek. Twee van de schilderijtjes zijn met een slotje aan elkaar verbonden en staan symbool voor de verbintenis tussen mij en Hans. Op het derde schilderijtje staat een bloem en in de wortels groeit een baby. Om de schilderijtjes heen, liggen verschillende geboortekaartjes. Zelfs die van mijn moeder ligt ertussen en achterin staat het geboortetegeltje van Hans.
De twee onderste planken van de vitrinekast zijn gevuld met herinneringen. De eerste schoentjes waar Hans op gelopen heeft, Zoë haar melktandjes, het bloesje dat ik op mijn geboortedag droeg, de eerste knutselwerkjes van de kinderen en een paar gewonnen prijsbekers van de honden.
De hele kast is gevuld met dat wat ons als gezin heeft gevormd. Alles wat er staat is waardevol en tegelijkertijd niet in waarde uit te drukken. Het zijn onze “roots” in een glazen kast. Elke plank een eigen verhaal en elk voorwerp een eigen geschiedenis. De inhoud van de kast vertelt een verhaal over liefde, vriendschap en toont de wortels van ons bestaan.
Ons leven in een glazen huis. Kwetsbaar, maar veilig opgeborgen in de kast op het gangetje naar de keuken.
13 reacties
arta · 2 november 2010 op 15:44
Mooi beschreven, Fem, deze kast der herinneringen… Herkenbaar ook!
LouisP · 2 november 2010 op 17:21
Fem,
ja, ’t leest fijntjes. Elke afdeling van je kast. Het zijn bijzondere herinneringen stuk voor stuk, Maar ik mis toch de twist die de opening me ahw beloofde. Ik denk dat het ook komt omdat de laatste twee alinea zo zijn dat er geen speld tussen te krijgen is. Het is zo…
gr.
Louis
embee · 2 november 2010 op 17:53
Ja, dat zijn echte herinneringen. Mooi! Vooral: in de wortels groeit een baby…
groet van embee
Anti · 2 november 2010 op 18:34
Mooi verhaal Fem, bijzonder om meegenomen te worden op reis langs je dierbaarste herinneringen. Erg mooie laatste zin ook.
pally · 2 november 2010 op 21:18
Weet je Fem, het is mooi en vooral lief geschreven. Dat raakte me, maar toch niet helemaal. Ik vroeg me af waarom dat zo was en las het nog eens en nog een keer. Toen wist ik het opeens. Het staat te vol met verkleinwoorden en daar wordt het, naar mijn mening, net iets te popperig van.
groet van Pally
sylvia1 · 3 november 2010 op 06:56
Je geeft vanuit een originele hoek een inkijkje in je leven, mooi beschreven. Het deed me aan je theelepel-column denken, die is me ook altijd bijgebleven.
Fem · 3 november 2010 op 08:03
Bedankt voor de lieve reacties…
@ Pally: Ik snap wat je bedoeld, maar helaas is de kast nu eenmaal niet zo groot en passen er alleen maar kleine herinneringetjes in 😉
SIMBA · 3 november 2010 op 08:28
Het is een heel persoonlijk stukje Fem, erg mooi!
WritersBlocq · 3 november 2010 op 15:10
Erg mooi, zo’n glazen huis. En gaaf om er eens bij stil te staan en over te schrijven, terwijl je er natuurlijk meermaals per dag langs dendert. Je hebt het wat opsommerig geschreven, ik vind dat juist zo’n stukje zich leent voor het prikkelen van meer zintuigen.
lisa-marie · 3 november 2010 op 15:43
Heel herkenbaar het glazen huizen, mooi geschreven…
Mien · 4 november 2010 op 00:30
3Fem in de etalage!
Mooi!
Mien
Avalanche · 4 november 2010 op 13:18
Erg mooi Fem.
kawagtr · 24 april 2011 op 08:39
De kast staat dus eigenlijk meer een museumpje te zijn? Een minimuseum over jullie leven en roots.
Het lezen geeft bijna hetzelfde gevoel als het doorkijken van een oude schoenendoos met foto’s.
Leuk hoor