God is liefde

Waarden en normen hoe populair zijn ze vandaag de dag niet? Iedereen heeft het er wel over. Iedereen vind ze belangrijk. Graag willen we allemaal leven volgends de normen en waarden. Maar wat is dat eigenlijk? Welke waarden en normen nemen we eigenlijk aan? Zijn deze normen en waarden wel voor iedereen gelijk? En hoe weten we of we eigenlijk wel allemaal hetzelfde bedoelen? Moeilijke vraagstukken waarover niet veel mensen nadenken. We weten allemaal dat stelen niet mag en dat geweld eigenlijk door iedereen wordt afgekeurd. Wat dat betreft zijn dat makkelijke voorbeelden. Maar wat als het niet allemaal zo duidelijk is. Bijvoorbeeld het groeten van mensen, het open houden van een deur, iemand een hand geven als je hem voor de eerste keer ontmoet. Met de komst van de vele culturen in ons land en de multiculturele samenleving waarin we ons bevinden, merken we dat er dingen in elkaar verweven worden, dat het helemaal niet meer zo helder is wat we nou eigenlijk bedoelen met de waarden en normen.

Daarbij komt nog dat we, in deze maatschappij, teveel bezig zijn met onszelf, niet meer geïnteresseerd zijn in andere mensen, laat staan dat we de behoefte hebben om andere te helpen. We zijn doorgaans erg op onszelf. Ik merk dat omdat ik pas geleden verhuisd ben en ik na ongeveer 3 maanden nog steeds geen echt contact krijg met de buurt. Zelf zou ik dat graag anders zien, maar je kunt nu eenmaal de mensen niet zo snel veranderen. Is het raar als ik de buurvrouw een kaart geef als ik zie dat ze 60 jaar is geworden? Mensen staan raar te kijken van de dingen die ik doe. Nee, niet omdat ze raar zijn maar gewoon omdat ze het niet gewend zijn. We zijn allemaal van elkaar vervreemd. Dat maakt de maatschappij zo afstandelijk. We zijn bezig met ons eigen straatje. We durven elkaar niet meer recht in de ogen te kijken en het lijkt wel of mensen bang voor elkaar zijn geworden. Durven ze dan echt geen praatje meer te maken, ook al gaat het helemaal nergens over? We zijn wantrouwend geworden. We steken nog liever onze kop in het zand dan dat we opkomen voor iets dat tegen onze principes op botst, niet zo raar ook met de verhalen die je vandaag de dag hoort.
Voornamelijk in de steden is het IK en het MIJN gevoel heel sterk. Het ONS gevoel kom je in de stad niet zo gauw meer tegen tenzij je bij een groep hoort. Misschien omdat we ons niet meer zo verbonden voelen met elkaar zoals je nog wel in een dorp zou kunnen tegenkomen. Misschien is dat één reden dat ik binnenkort naar een dorp verhuis, omdat ik graag terug wil naar iets wat vroeger heel gewoon was. Of dat een illusie is of werkelijkheid zal ik nog moeten uitvinden.

Ik heb een Marokkaanse vriendin. Zij met haar geloof in de Islam en ik met mijn licht christelijke achtergrond zou je kunnen zeggen dat we heel verschillend zijn. Ondanks dat ze in Nederland geboren en getogen is en heel “westers” overkomt, heeft ze toch ook de gewoontes van haar eigen cultuur. Op het eerste gezicht is dat ook heel zichtbaar, want ze draagt een hoofddoek en ik niet. Iets wat veel mensen al snel bevooroordeeld maakt.
Uit nieuwsgierigheid naar beide culturen en gewoontes hebben we het vaak over “onze” waarden en normen. Ik moet altijd een beetje lachen als ze naar onze “gewoontes”vraagt, want ondanks dat ze hier is opgegroeid, zijn deze nog erg vreemd voor haar. Maar het rare is dat we helemaal niet zo verschillend zijn. Natuurlijk zijn er verschillen die kenmerkend zijn voor de cultuur, maar de grote lijnen zijn hetzelfde. We willen respect naar elkaar, goed met elkaar omgaan en in harmonie met elkaar samenleven. Meer is er eigenlijk niet nodig om in vrede met elkaar te leven. Maar helaas zijn er nog veel mensen bang voor het onbekende. We nemen niet meer de moeite om de mensen te leren kennen en we schetsen alles wat ander is altijd gelijk als “fout”. We hebben weinig respect voor elkaar. Niet alleen bij de Nederlanders is dat zo maar ook bij de andere culturen. Omdat we bang zijn, gaan we ons verzetten en dat leidt tot nog meer angst. Daaruit vormen zich extremisten en die zijn gevaarlijk. Ik zal niet zeggen dat ik zo’n engel ben, ook ik moet eerlijk bekennen dat ik soms dingen raar of anders vind. Ik ben geen heilig boontje. Ik geef toe dat ik met sommige dingen best moeite heb. Maar als ik dat merk, dan probeer ik zoveel mogelijk de dingen van de andere kant te bekijken, alleen al om het te kunnen begrijpen. Dat lukt me niet altijd. Ik ben natuurlijk ook westers opgevoed en wat dat betreft zullen er altijd dingen zijn die ik gewoonweg als westerse meid niet kan begrijpen van ander culturen. Dat zit niet in onze aard. Is dat erg? Nee, ik denk het niet als je de ander maar respecteert om zijn of haar geloof of mening. Je mag anders denken, we moeten alleen een ander niet veroordelen als deze een andere gewoonte of mening heeft. Zolang deze maar geen schade toebrengt aan anderen.

De God waar ik in geloof is liefde. Met liefde zijn we instaat van iedereen een goed mens te maken. En zolang je liefdevol naar andere mensen kunt kijken is er hoop op een betere wereld. Het is soms heel moeilijk. Ik geloof niet in die God die in het christendom of bijv bij de moslims beschreven wordt. Hoe kan een God mensen doden om zijn gelijk te krijgen zoals hij de “gewone” of ongelovige mensen dode om de joden uit Egypte te halen? Dat is een verzinsel van de mensheid. We willen ons graag machtig voelen. En als we die macht niet krijgen, misleiden, bedriegen en mishandelen we. Voor de God waarin ik geloof is iedereen gelijk en moeten we elkaar met respect behandelen. Respect voor ieder leven. Zowel man als vrouw; volwassene als kind; mens als dier.

Je hoeft het niet eens te zijn met mijn theorie, het is een visie die ik gaande weg het levenspad heb ontdekt. Het hoeft niet zo te zijn dat dit de werkelijkheid is van wat jezelf geloofd. Het belangrijkste is dat je dat geloofd waar je achter staat. Maar het is mijn werkelijkheid. We zijn hier op aarde om te leren. Telkens weer, leven na leven, in de hoop hier betere mensen van te worden. Wijsheid en liefde spelen een belangrijke rol. Het heeft ook niets met leeftijd te maken. Het gezegde “hoe ouder, hoe wijzer” zegt niets over het geloof dat ik draag. Het kan zelfs zo zijn dat je wijzer bent dan de oudere mensen om je heen, op het gebied van levenslessen en de les in liefde/emotie is er geen leeftijd gebonden. Zo lang als we bestaan is er sprake van vrede en oorlog, liefde en haat. God heeft gewild dat we allemaal uit liefde bestonden, alleen de mensheid heeft het zelf verpest door hebzucht, macht en haat in het leven toe te laten. Het enige dat we hadden moeten doen is in harmonie met elkaar leven, vol liefde en respect/gelijkheid. Alleen is er ergens iets mis gegaan, waardoor er mensen zijn die op haat, jaloezie, macht, hebzucht en egoïsme voort leven. Deze mensen staan onder aan de ladder van wijsheid en hebben dus nog heel wat te leren in het leven en waarschijnlijk nog vele levens erna. Andere die de liefde in hun leven toelaten en dit ook kunnen geven aan andere zijn in staat te vergeven. Kunnen de wijsheid opdoen die God voor hen bedoeld heeft. We moeten leren van onze fouten om hieruit een beter mens te worden. Een leven te geven waarin weer plaats is voor liefde en harmonie en respect voor elkaar, waar vergeving een sleutelwoord kan zijn voor het beter maken van de wereld. Het klinkt heel gemakkelijk, maar dat is het niet. Hoe kun je iemand vergeven die tot zulke slechte dingen in staat is als bijvoorbeeld het plegen van een moord? Je worstelt met je gevoelens, je wordt op de proef gesteld, en het is als het ware een test in hoeverre je geleerd hebt in het huidige leven dat je lijdt. Misschien om in een volgend leven een stap verder te komen.

Maar dit alles begint bij jezelf. Sta open voor andere. Geef een stukje van jezelf bloot ook al weet je dat je waarschijnlijk weinig hiervoor terug krijgt. Dat is moeilijk want je bent kwetsbaar. Maar wees niet bang om kwetsbaar te zijn Verwacht niet te veel, maar elke dag dat iemand naar je kijkt en je een glimlach geeft is een overwinning; een wonder. Mensen spreken vaak over wonderen en dan hebben ze het vaak over grootse dingen. Maar de enige wonderen die bestaan komen voort uit liefde en dat is mijn ware God. Het zit hem al vaak in de kleine dingen waar de meeste mensen al niet eens meer naar kijken. De glimlach van een kind, die zonder oordeel, zonder voorwaarde zijn liefde geeft. De behulpzaamheid van complete vreemden die als een wonder uit de lucht komt vallen. Dat houdt me op het been, het idee dat er meer mensen zijn die denken zoals ik. Je moet ze zoeken maar ze zijn er wel! Ik probeer de liefde over te dragen. Soms in de kleinste dingen, aan mijn kinderen of gewoon door de buurvrouw een kaart te geven als ze jarig is. Is dat dan gewoon aardig of eigenlijk een gewoonte die we ons verleerd hebben?