Straks vlucht hij nog – dat komt nooit voor, maar als ik zo naar zijn houding kijk vormt dat ‘n bron voor onrust. ’n Ontsnapping, wat ’n avontuur zou dat zijn! Maar toch ook link. Mijn oog traant door ’t zonlicht. Angstig wacht ik af op wat komt. Voorzichtig haal ik ’n banaan uit mijn tas. Zo lok ik ‘m soms naar zijn hok, maar of ’t vandaag ook lukt? Mijn god wat is ’t warm vandaag! Hou ik dit nog lang vol? Ik hoop ’t maar. ’n Wirwar van angst, spanning, hoop is tastbaar. Mijn arms huid wordt koud, m’n pols trilt. Mijn voorhoofd klopt licht. ‘Hou vol! Hou vol!’ spoor ik mijn lichaam aan.
Ik dwaal af naar vannacht. Lol plus drank rond ’t kampvuur. Zijn tong in mijn mond, zacht, warm. Fijn, mooi maar ook raar. Alsof ik droom. Hij gaf nooit aan dat hij mij knap vond. Dat hij mijn buurt opzocht kwam nog nooit voor, was dus ‘n unicum. Uur na uur was ik in zijn caravan. ‘t Was prachtig maar ’n dag op touw minus nachtrust blijkt nu ‘n uitdaging. Ik gaap, droom van ‘n duik in mijn slaapzak.
Daar staat nog altijd koning gorilla, als ’n rots zo stil. Daagt hij nu uit? Zo van, kom maar op! Zijn lip krult, alsof hij spot. Hij kijkt bazig. Baas Jan gaf al aan dat ’t lastig zou zijn – ‘Bokito gaat nooit in dat hok’. Maar ’t is nodig, wil hij ooit ‘n papa zijn. Wist hij maar dat ’n aapvrouw op ‘m wacht, dan zag hij nu zijn fout in, gis ik zo.
Plots haalt hij uit. Zoals hij in ’t touw klimt, naar mij, zo abnormaal vlug. Angstloos kijk ik naar Bokito, houd mijn hand vooruit. ‘n Gorillaklauw grist ’t fruit uit mijn hand. Dan sprint hij naar zijn hok. ’t Is voorbij. Blij blaas ik uit. Dat ging juist prima!
[i]Geïnspireerd op ‘La Disparition’ (1969) van de Franse schrijver Georges Perec (1936-1982). Onlangs vertaald door Guido van de Wiel naar het Nederlands, met de titel ‘’t Manco’.[/i]
16 reacties
Mien · 7 september 2011 op 08:25
Hij is goed Sylvia.
Ik heb er ook maar even een muziekje onder gezet.
[b][url=http://www.youtube.com/watch?v=j2MnCzMduqg]Bokito commo tu[/url][/b]
Daar deed het me namelijk aan denken.
Mien Pedro
lisa-marie · 7 september 2011 op 08:32
Hij is goed en mien heeft er zeker een toepasselijk muziekje bij gezet 😀
Meralixe · 7 september 2011 op 10:59
Haha, nu heb ik het door!!
En ik die dacht dat er toch hier en daar iets fout liep, zoals het enkelvoud van oog en lol plus….
Gevonden met dank aan het internet. :hammer:
LouisP · 7 september 2011 op 12:00
Straks vlucht hij nog – dat komt nooit voor, maar als ik zo naar zijn houding kijk vormt dat ‘n bron voor onrust. ’n Ontsnapping, wat ’n avontuur zou dat zijn! Maar toch ook link. Mijn oog traant door ’t zonlicht. Angstig wacht ik af op wat komt.
Wat een opening! Hoe en wat, en waarom. Dit prachtig stukje proza is ontstaan! Het houd me enorm bezig. Zelfdzaam stukje tekst, mijn gedacht.
Die 3de alinea!!!
LP
Dees · 7 september 2011 op 13:38
Guido van d’Wil en Syl.
Een oefening in oplettendheid en discipline eigenlijk. In het Frans kun je er tenminste nog af en toe een vol lidwoord ertegenaan gooien. Ik vraag me trouwens af, is het inderdaad `m en ’t? En zo ja, waarom dan eigenlijk?
Harrie · 7 september 2011 op 14:15
Bijzonder
sylvia1 · 7 september 2011 op 17:38
Dankje.
Het achterliggende idee van Perec was dat je door de opgelegde beperking gedwongen wordt creatiever te schrijven. Ik heb de regels van Van de Wiel overgenomen, zoals het in een artikel in de Volkskrant stond.
Ik weet niet of er meer schrijvers zijn hier die ’t eens willen proberen, misschien is het een idee voor een thema-column?
Mien · 7 september 2011 op 18:26
Goed idee Sylvia.
Ik zou er wel wat meer uitleg aan geven in een CX-café-topic.
Wie weet hoe een koe een gorilla vangt?
Mien
Meralixe · 7 september 2011 op 18:29
Willen we het eerst eens proberen met de letter Q ?
Mien · 7 september 2011 op 18:46
Klik [b][u][url=http://kunst-en-cultuur.infonu.nl/taal/31602-t-manco-350-paginas-zonder-e.html]hier[/url][/u][/b] voor de raadselachtige ontsluiering zonder Q
arta · 7 september 2011 op 20:25
Cool experiment, Sylvia, goed gelukt!
🙂
Ferrara · 8 september 2011 op 00:50
Knap staaltje werk.
pally · 8 september 2011 op 15:06
Dit lijkt me echt moeilijk, Syl! Kost veel denkwerk en (dus) tijd, vermoed ik. Beperkingen dagen altijd uit tot creativiteit en leiden vaak tot ongebruikelijke oplossingen. Een mooie uitdaging die je goed hebt opgelost.
groet van Pally
G-do · 30 september 2011 op 11:26
Dank voor je uitnodiging, Sylvia, dat het voor mij wellicht leuk was om hier naar te kijken. Dat is zeker het geval!
Hoe vond je het om e-loos te schrijven? Leidde het tot inspiratie of tot transpiratie? Of tot beiden?
Ikzelf vond het heel leuk om te doen. Perec maakt er overigens veel meer dan een taalspel van. Hij gebruikt de e-loze taal om het meest “kapitale” gemis in zijn leven (nl dat van zijn ouders – ‘eux’ klinkt als e) voelbaar te maken. in ’t Manco schittert de e door zijn afwezigheid. Tot op de huid benadert hij het gemis, terwijl de letter zelf, de ouderliefde zelf, toch onbereikbaar blijft… Het knaagt, het is rauw. Hij kan alleen maar bevroeden hoe een wereld er met ouders had uitgezien. Een gemankeerde wereld aldus, een wereld dat door dat manco zijn vorm en zijn inhoud krijgt.
Groet, Guido van de Wiel (vertaler van Georges Perecs La Disparition)
LouisP · 30 september 2011 op 11:34
Hee G-do,
wat een superreactie van je! D’r was een leven vóór dat ik jouw eloosfenomeen kende en er was ’n leven nadat ik er mee in contact ben gekomen…
goe gedaan!!
sylvia1 · 30 september 2011 op 12:00
Guido,
Wat ontzettend sympathiek dat je hier een reactie plaatst. Ben zeer vereerd, dankjewel. Ik las over je vertaling en het idee greep me zo aan dat ik gelijk ben gaan schrijven. Aap, dat is het eerste eloze woord van het klassieke leesplankje. Ik heb het vrij snel geschreven, me verbazend over wat het doet, op deze manier schrijven. Voor de themacolumns heb ik wel kennisgemaakt met het transpireren, urenlang over een uitdrukking nadenken. Het is leuk en verslavend, dus ik wil je heel erg bedanken voor de inspiratie.
Groet,
Sylvia