Grasduinen

Ik verveel me stierlijk. En dan druk ik het nog zachtjes uit. Hoe dan ook. Er bestaan nog ergere vormen van verveling. Zo zou ik me ook maagdelijk kunnen vervelen. Maar daarover weid ik liever niet uit. Dat zou te pijnlijk zijn. Zowel letterlijk als figuurlijk. In het eerste geval met lange ij, in het tweede met korte. Ik kan me natuurlijk ook vervelen als een ram, een steenbok of als schorpioen. Maar dat zou slechts botsen en steken. Dat willen we niet. Dat laten we maar even in het midden. Net als de tweeling en de weegschaal. Je zou er van uit balans raken. Wat de verveling tijdelijk op zou kunnen lossen. Maar om me dan meteen weer een vis in waterman te voelen? Dat gaat toch echt te ver.

Ik kijk uit het raampje van mijn Tardis en zie een mooi tafereel. Ik zie een vreemde man met een driehoekig mutsje op zijn hoofd. Op het mutsje prijkt een grote witte veer. De veer is net zo wit als de kousen onder zijn groene korte broek. Hij spant een grote boog en knijpt een oog dicht. Met zijn neus lijkt hij richting te geven aan de pijl die in de boog ligt. Benieuwd naar zijn doelwit, kijk ik met schuine blik, wat verder door het raampje van de Tardis. Ik kijk over zijn schouder mee. In de hoek van het heelal zie ik een klein mannetje staan met een kreeft op zijn hoofd. De kreeft ligt doodstil op zijn hoofd. Dat is niet te zeggen van het mannetje eronder. Die beeft als een rietje. Als dat maar goed gaat. Het is best een komisch gezicht.

Zucht, de verveling blijft. Wat zal ik toch eens gaan doen? Wacht, wacht, ik weet het. Ik ga grasduinen. Het is alweer lang gelden dat ik dat gedaan heb. En het is er de tijd van het jaar voor. Ja, ja, leuk, grasduinen. Ik ga onmiddellijk op zoek naar wat geschikte perceeltjes. Ah, daar zie ik al een mooi exemplaar liggen. Ik druk de neus van de Tardis naar beneden en zoef met een grote vaart op het perceel af. Ik zie de maiskolven reikhalzen. Die weten wat er komen gaat. Van schrik slaan ze de bladeren om hun gele oren. In een mum van tijd scheer ik met de neus van mijn Tardis het mais vakkundig in kleine en grote cirkels plat. De buitenkanten van het perceel laat ik uiteraard in tact. Die moeten mijn scheercirkels nog even verhullen.

Het vraagt nogal wat stuurwerk. Maar gelukkig heb ik de cirkelkunst nog niet verleerd. Met een grote glimlach ga ik op zoek naar een volgend perceel. Vak- en cirkelkundig ros ik nog wat perceeltjes af en neem zo links en rechts ook nog wat graanveldjes mee. Daar bakken de boeren voorlopig geen brood meer van. Sinds kort weten ze op moeder Aarde dat brood bakken nergens goed voor is. Brood, graan, rijst en pasta. Het bevat allemaal veel te veel koolhydraten. Nergens voor nodig. De aardelingen maken zich niet langer dik. Ik ook niet. Niets zo leuk dan uit verveling wat verwarring zaaien. Nu nog wachten op de oogst.