Als ik later groot ben word ik… in ieder geval volwassen. En wijs. En uiteindelijk mooi grijs en op een gezellige manier dement. Een basaal beeld van mijn toekomst kan ik wel schetsen. Maar de precieze invulling is duister. Ik studeer industrieel ontwerpen. Een opleiding die voor de buitenstaander lijkt te leiden naar het nobele vak van industrieel ontwerper. Lijkt, want voor mij is de opleiding een vrijbrief om te fantaseren over alle mogelijke toekomsten.

Als je mij bent, wil je namelijk van alles worden, behalve industrieel ontwerper. Waarom ik dan toch deze opleiding doe? Omdat het creatief, maar ook technisch is en daardoor een uitdaging vormt. Omdat ik het leuk vind om na te denken over oplossingen voor alle mogelijke vraagstukken. Omdat het een brede opleiding is, waardoor ik stiekem ook nog best de politiek in kan. Of manager kan worden van iets willekeurigs. Of adviseur. Als ik dat zou willen.

Want daar ligt het probleem. Ik heb geen helder beeld van wat ik wil. Ik heb niet één passie, maar minstens tien. Ik wil urenlang dikke boeken lezen, maar ook dansen tot diep in de nacht. Ik wil aerobics doen, maar ook kickboksen. Ik wil de menselijke geest doorgronden, maar ook alles leren over techniek. Over bedrijfskundige systemen. Over wiskundige vraagstukken. En over hoe de sterren werken, het menselijk lichaam en de internationale politiek. Mijn interesses passen niet in één leven.

Daarom ben ik altijd erg jaloers op Jessica, mijn gericht gepassioneerde vriendin. Haar hele leven draait om muziek en ze kan alles om zich heen laten vallen om muziek te maken. Om tot haar muzikale doel te komen sleurt ze zichzelf door diepe dalen, om vervolgens tot grote hoogten te reiken. Ze reist de hele wereld over of sluit zich op in haar kamertje, met als enige doel het maken van haar ultieme muziek.

En ik, ik ben aan het nadenken over mijn masteropleiding. Het liefst buiten mijn eigen faculteit. Zodat ik me nog breder kan ontwikkelen en nog meer over de wereld kan leren. Want misschien ligt daar mijn passie. In mijn onbegrensde nieuwsgierigheid.

Categorieën: Diversen

12 reacties

Eddy Kielema · 11 september 2006 op 14:08

Interessante overpeinzing. Ik zou bijna zeggen ‘op ieder potje past een dekseltje’ in die zin dat bij iedereen wel een opleiding of beroep past. Maar soms is het wel goed zoeken, dat klopt.

DAVEPUNT · 11 september 2006 op 14:20

Prettig geschreven stuk en héél herkenbaar. Het jammere is dat je op deze wijze van leven cq denken de belangrijke dingen niet intens beleefd.

KingArthur · 11 september 2006 op 14:50

En zo ontwikkelt ieder zich op zijn of haar eigen manier. Idd. passie is een goede drijfveer blijf dat bewust.

Anne · 11 september 2006 op 16:19

Welbekend luxeprobleem: te veel passies. Toen ik begon aan de kunstacademie had ik ook dat “probleem”. Waardoor er van serieus aan mijn studie werken weinig terecht kwam die eerste jaren. Maar…na een tijdje vielen er toch wat voormalige prioriteiten af. Een paar dingen bleven over en die dingen zijn nu verrijkt met de breedheid die dus eigenlijk een eigenschap van me is. Met andere woorden: het komt allemaal goed. Wees blij dat je gepassioneerd bent. Dat is een luxe, zoals ik al zei. Veel meer mensen vinden helemaal niks echt leuk. Zie dan maar eens gelukkig door het leven heen te komen.

Leuk geschreven verhaal trouwens.

Mosje · 11 september 2006 op 18:10

O jee, Arjanna doet een pretstudie, loopt de kantjes eraf en speurt naar een lekkere vent, om vervolgens te trouwen en drie kindjes te baren. Als zij een jaar of 35 is begint zij de leegheid van het bestaan in te zien en schrijft zich in voor de cursus Existentieel Natuurlijk Verwerkelijken. Wel een glaasje Martini erbij a.u.b.
Een scheiding kan natuurlijk niet uitblijven.
“Wat ga je doen Arjanna?”
“Weet ik nog nier precies, maar ik denk iets met industrieel ontwerpen of zo.”
“Meid, wat is dat eigenlijk?”
“Weet ik ook niet precies, maar ik heb me ingeschreven voor een opfriscursus.”
😛

DreamOn · 11 september 2006 op 18:20

Je kunt ook nog boeken gaan schrijven.
Deel 1: mijn leven als verkoopster bij de Albert Heijn.
Deel 2: mijn leven als adviseur
Deel 3: mijn leven als manager van iets
Deel 4: mijn leven als columnist
Deel 5: toch maar industrieel ontwerper.

En job-hoppen is helemaal in, dus jij kunt alles gaan doen wat je maar wilt! 🙂

KawaSutra · 11 september 2006 op 19:48

Zelfs bij het kiezen van de categorie kon je geen keuze maken. 😀
Zoals hiervoor al opgemerkt: uiteindelijk zul je prioriteiten moeten zoeken en stellen. Doe je dat niet dan val je ten prooi aan een diffuus leven waarin keuzes vervagen tot een onoverzichtelijke verstikkende brei, zich manifesterend als drijfzand dat elke bodem onder je voeten en elk houvast op je eenzame levensweg wegslaat, en je gefrustreerd achterlaat als de mislukte hoop van de toekomst.
Sorry, ik sla een beetje door geloof ik. Komt vast door mijn grenzeloze passie! 😀

arjanna · 11 september 2006 op 20:10

had niet eens gezien dat ik zelfs te ongericht was om een keuze voor een categorie te maken.. bevestigt wel mn verhaal toch?

@mosje: ruil die martini maar voor een sherry.. of nee: een kruidenbittertje.. of eh… 😉

Ma3anne · 11 september 2006 op 22:32

Vreselijk zoveel passies tegelijk. Tureluurs word je ervan.
Je kunt altijd nog gaan schrijven op CX als je er helemaal niet meer uitkomt! 🙂

Wright · 12 september 2006 op 10:06

Een passie voor passies, dat is toch heel gericht? 😛

Trukie · 13 september 2006 op 01:27

Misschien helpt een jaartje S.T.I.P. pen.
Oftewel politiek strippen van passies.

Beter 10 passies in de hand, dan geen één in de lucht 🙂

prikkels · 13 september 2006 op 03:37

Ik vind je column wel geinig. Liever een leven vol passie en de dood of de gladiolen dan 80 worden en murmelen als en had ik maar.

Tuurlijk het is neit makkelijk om heel gericht te weten wat je wilt. Troost je pas op mijn 40ste vond ik mijn grote passie, dus er is nog hoop.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder