‘Mag ik je truitje wat verder omhoog schuiven?’, vraagt hij aarzelend.
‘Natuurlijk.’
Zenuwachtig maaien zijn vochtige handen over mijn rug.
‘Zucht maar even diep.’
Hij laat me in en uit ademen, maar net iets te snel voor mijn benauwde longen.
‘Vind je het erg als ik boven je borsten voel?’
Achter veel van mijn activiteiten zit een gegronde motivatie. Ik doe ze omdat ik ervan geniet, er iets van leer of er anderen een plezier mee doe. Toch overkomt het me vaker dan ik wil dat ik mijn acties slecht kan plaatsen. Zoals nu. Het is dinsdag, een uur of elf ´s avonds. Ik ben de kamer van mijn jaarclubgenoot Chris aan het verbouwen, maar niet volgens de ‘Eigen huis en tuin’-methode.
Als ik later groot ben word ik… in ieder geval volwassen. En wijs. En uiteindelijk mooi grijs en op een gezellige manier dement. Een basaal beeld van mijn toekomst kan ik wel schetsen. Maar de precieze invulling is duister.
Ik vind bejaarden best leuk. Ze geven me de hoop dat ik ook eens rust in mijn leven zal vinden. Elke keer dat mijn oma me glunderend een hazelnootreep –waar ik al mijn hele leven allergisch voor ben- toestopt beleef ik een geluksmomentje. Wat moet het leven ontspannen zijn als je nooit meer wat bijleert.
