Ik heb nog nooit een interview voorbereid. De ervaring leert dat slap lullen vaak tot hilarische, informele gesprekken leidt, die vervolgens eenvoudig te verwerken zijn tot een onderhoudend verslag. Als ik er tijdens een lustrum op mijn studentenvereniging op gewezen word dat er interviewbare strippers in het pand zijn, ga ik dan ook direct zonder na te denken op de dames af. Me welbewust van mijn chickonvriendelijke polo en lompe palladiums vraag ik ze vriendelijk om tien minuutjes van hun tijd.
De eerste vragen gaan soepel. De dames vinden het geen probleem kenbaar te maken dat ze Diesna en Anna heten en twintig en negentien zijn. Diesna, een zeer geloofwaardige Paris Hilton lookalike, is eigenaresse van een dansentertainmentbedrijf en heeft op haar twintigste al vierentwintig dames voor zich werken. Ze levert danseressen en paaldanscursussen en je kunt haar ladies boeken via haar website.
Genoeg sluikreclame, ik wil wat meer van het vakgebied weten. Ik vraag Diesna hoe ze het vindt om op een studentenvereniging op te treden. Ze trekt een pruillipje, maar zegt heel subtiel dat ze liever in stijlvolle discotheken werkt. Politiek correct volkje, die strippers.
Tijd voor wat pittiger vragen. Over de inmiddels keiharde muziek heen schreeuw ik in Anna’s oor: “Wat is het gaafste dat je als stripper hebt meegemaakt?”. Anna’s ogen puilen uit haar hoofd van verbazing. “WAT zeg je?” Een paar decibellen harder bler ik “Wat is het gaafste..”, maar voor ik mijn zin af heb gemaakt onderbreekt ze me. “Je denkt dat we strippers zijn?” Oeps..
De dames, die heel degelijke paaldanseressen blijken te zijn, springen op. “Dit is belachelijk! Denken die mensen dat we uit de kleren gaan?” Ik bekijk de meisjes. Strak figuurtje, lang blond extensionhaar, nepwimpers, heupbroekjes met uitzicht op onderrugtattoo, ja, ik geloof best dat ze uit de kleren gaan. Ik bied honderd keer mijn excuses aan, maar het heeft geen zin meer. De tot op het bot beledigde paaldanseressen wiebelen op hun naaldhakjes naar een van de lustrumorganisatoren om hun beklag te doen.“Dat meisje denkt dat we strippers zijn, hoe kan dat?”, krijsen ze, hun rozegelakte nageltjes naar mij priemend. Met het schaamrood op m’n wangen vlucht ik naar de bar. Volgende keer maar weer wat onschuldige eerstejaars interviewen…
6 reacties
Eddy Kielema · 24 augustus 2006 op 12:01
Bijzonder aangename column om te lezen!
Ik bereid mijn interviews meestal wel goed voor, maar dat is absoluut nog geen garantie voor succes. Mensen die alleen maar ‘ja’ en ‘nee’ op vragen antwoorden zijn een ramp voor elke interviewer. Dan misschien toch liever een paar paaldanseressen voor de microfoon! 😉
Mosje · 24 augustus 2006 op 13:27
Je hebt nog een zeer belangrijke vraag vergeten te stellen aan die dames: Wat gaat er door je heen als je paaldanst?
Leuk stukje!
(ik struikelde wel drie keer over “dansentertainmentbedrijf”
Dees · 24 augustus 2006 op 17:29
Erg leuk, maar waarom is dit [quote]chickonvriendelijke polo en lompe palladiums [/quote] toch? Is al bijna net zo rolbevestigend als [quote]Strak figuurtje, lang blond extensionhaar, nepwimpers, heupbroekjes met uitzicht op onderrugtattoo[/quote]
melady · 24 augustus 2006 op 20:55
[quote]onderrugtattoo, dansentertainmentbedrijf, lustrumorganisatoren, chickonvriendelijke[/quote] Weer een paar scrabble woorden geleerd. En ladies is lady’s toch?
De titel is leuk maar het verhaaltje gaat van de hak op de paal. En een column beginnen met ‘ik’?.
Ik:-D hou daar niet zo van.
Meladies
KawaSutra · 25 augustus 2006 op 22:37
Prettig leesbaar en heerlijk rolbevestigend. Maar daar werd je dan ook flink op afgerekend. 😀
arjanna · 26 augustus 2006 op 20:01
tja.. ik weet dat het walgelijk rolbevestigend is, maar het was toch echt waar. ik kan toch moeilijk doen alsof ik in catsuit rondliep en zij in enorme capuchontruien..