Oud geleerd, jong gedaan

Ik vind bejaarden best leuk. Ze geven me de hoop dat ik ook eens rust in mijn leven zal vinden. Elke keer dat mijn oma me glunderend een hazelnootreep –waar ik al mijn hele leven allergisch voor ben- toestopt beleef ik een geluksmomentje. Wat moet het leven ontspannen zijn als je nooit meer wat bijleert. Bejaarden zijn ook lekker snel tevreden. In plaats van dure cadeaus –maar kindje, ik heb alles toch al- maak je ze blij met een tekening. Die hoeft verder geen achtergrondgedachte te hebben, een bibberige handafdruk is genoeg voor menig heimelijk ooghoektraantje.

In het algemeen leiden bejaarden een rustig, overzichtelijk leventje, waarbij ze buiten hun schoothondjes niemand storen. In het algemeen. Helaas is er een plek waar elke bejaarde verandert in een vervaarlijk monster. Oogjes knijpen samen achter hoornen brillen, kunstgebitten beginnen vervaarlijk te klapperen en rimpels trekken strak. Doktersrecept in de rechterhand, deurknop in de linker, klaar voor de strijd!

Nietsvermoedend betreed ik het slagveld. De dokter heeft me opgezadeld met wat delicate middeltjes die moeten voorkomen dat ik mezelf ombreng bij het onverhoeds consumeren van noten.
Ik doe de deur open, knik vriendelijk naar de aanwezigen en neem plaats op een bankje. Ik neem de drie bejaarden om me heen in me op, zodat ik weet wanneer ik aan de beurt ben. Alles wat ik terugkrijg zijn minachtende blikken. Het is duidelijk dat ik nog lang niet oud en krakkemikkig genoeg ben om hier überhaupt aanwezig te mogen zijn. Bovendien ben ik gaan zitten, iets wat alle fatsoen te boven gaat. Tijdens mijn observatierondje is er een nieuwe berollatorde man binnengestrompeld, die demonstratief voor mijn neus blijft staan. Je moet ergens je eergevoel uithalen.

Na een tijdje zijn mijn drie voorgangers geholpen en wil ik bij de balie mijn levenselixer ophalen. Een grote fout, want meneer Rollator heeft zich in beweging gezet. ‘Massa is traag’ geldt ook voor hem, dus ik kan nog best mijn plaats terugpakken. ‘Tetetetete’, lispelt het om me heen. Ik kijk op en zie drie permanentjes afkeurend heen en weer schudden. Dan niet. Zonder zichtbaar lichamelijk leed heb je hier blijkbaar minder rechten. Ik ga weer zitten, terwijl een nieuwe klant binnenstrompelt. Deze overwint alle overige aanwezigen in handicaps. Hij bezit een klompvoet, gecombineerd met een hemeltergend spasme. De aanwezige bejaarden houden hun adem in. ‘Wat een held’, zie je ze denken. ‘Was ik maar zoals hij…’. Klompvoet heeft zo’n hoge status dat hij mag zitten. Er zijn twee banken, maar het is volkomen duidelijk waar deze halfgod moet zitten. Op MIJN plek. Die is namelijk al gauw een centimeter of vijftig dichterbij. Knarsetandend sta ik op. Ik besluit dat ik nu echt aan de beurt ben, ga bij de balie staan en bestel mijn medicijnen, terwijl de oogjes in mijn rug prikken. Uiterst vriendelijk praat ik wat met de apothekersassistente en groet bij vertrek de aanwezigen met lieflijke glimlach. Minzaam grommen ze terug.

Een maandje later ga ik bij mijn oma langs en krijg bij het afscheid een euro om wat leuks voor te kopen. Het werkt even therapeutisch, maar mijn geloof in de goedheid van de bejaarde mens is voor altijd geschonden.