Groei en Bloei

“Wat is er met jou aan de hand?” vraagt de uitbundig bloeiende Forsythia aan de Ligusterheg.
“Mijn groei stagneert, na de vorstaanval van februari, ben ik weer geheel bij af en moet opnieuw beginnen met knoppen maken. Dat kost veel energie, dus dit jaar zal ik wel een mager jaar beleven.”
“Dat komt goed uit, want dan krijg ik mooi de kans vanuit de buurtuin onder jou door te woekeren”, mengt Zevenblad zich in het gesprek. “Dat kon nog wel eens tegenvallen, want de vrouw kan er nu wel makkelijk bij om jou te lijf te gaan zodra je verse groene blaadjes verschijnen. Het schijnt dat jouw wortels daar op den duur niet tegen kunnen.”
“Ha, dat zullen we nog zien. Ik heb, wat woekeren betreft, een reputatie op te houden.”

“Hé daar”, roept de Morel. “Als je maar aan die kant van de tuin blijft. Ik begin na de renovatie van de border juist weer zin in mijn bestaan te krijgen. Een nieuwe plek, verse grond en mest en man want snoeide die hovenier lekker. Net wat ik nodig had.”
“Ja, heerlijk, ik heb ook genoten van het snoeimes, kijk hoe ik groei. Het is lang geleden dat ik er zo kwiek uitzag”. zegt de Muurhortensia.
“Joehoe”, roept de Braam vanachter uit de tuin. “Hebben jullie wel gezien dat ik nieuwe blaadjes krijg, ondanks het feit dat ik dagen zonder grond heb gezeten en in een bak met water stond. Ik ben zo blij dat ik weer op mijn vertrouwde plekje sta. Ik ga dit jaar extra mijn best doen om de bramen te laten groeien.”

“Tjonge”, zegt Helleborus. “Wat zijn die oudgedienden trots op zichzelf. Die vergeten, dat ik hier als nieuweling, wel voor de eerste bloei heb gezorgd toen de winter voorbij was. Niks last van vorstaanval.
Voor mij zit het er bijna op. Ik ga een rustige zomer tegemoet, jullie doen je best maar.”
“Ik zou willen dat het warmer wordt, voor mij is zo’n kil voorjaar dodelijk”, piept het iele Anemoontje.
“Daarbij moet ik nog wennen aan deze tuin. Naast die knalgele soortgenoot die elke dag meer uitgroeit kom ik niet echt tot mijn recht. Jullie roemen die hovenier, maar ik vind dat hij mij wel een chiquer plaatsje had kunnen geven.”
“Nou zeg, jij durft, ben ik niet chique genoeg om naast te staan. Oppassen wat je zegt want voor je het weet groei ik jou in de verdrukking.”

“Is het nu klaar met dat gehakketak’, zegt de Roos. “We staan hier om de boel op te vrolijken en voor mij duurt het nog wel even voor ik mijn pracht kan tonen. Zo hebben ze dat gewild, die tuinbezitters. Elk jaargetijde groei en bloei. En dan moeten de bakken nog gevuld worden. Het wachten is op IJsheiligen. Voor die tijd kunnen die eenjarige tutplantjes niet naar buiten. Nee, dan zijn wij met z’n allen toch van een sterker geslacht. Wij staan de komende jaren nog wel in deze tuin dus sluit nou maar vrede met elkaar, daar groei je van.”