Groen met witte stippen

Een jurkje was het. Iets van groen met blote armen. Zomers dacht ik. Dat was geen bijzondere gedachte. De zon scheen en het was vijfentwintig graden. Zomers warm. Aangenaam warm. Ik had haar al een tijdje in beeld. Het groene jurkje. Ze was mijn oriëntatiepunt aan de fietspadhorizon. Op afstand. Was het honderd meter? Het zou kunnen. Iets meer of iets minder was ook mogelijk. Ze was er in ieder geval. Bij het grijze fietspad, de blauwe hemel en witte stapelwolken kleurde ze goed met haar groen. Een vrouw was het, dat wist ik zeker. Volwassen vrouw waarschijnlijk. Ik had er goed tempo in maar naderde haar slechts langzaam. Tempo zonder haast. Ik zag de ganzen in het weiland, verderop wat schapen. Allen gras etend. Al wat zich in mijn blikveld aandiende kwam binnen en vertrok weer zonder enige memorabele bijgedachte. Ik trapte door, licht dromend over weinig. Nauwelijks aanwezig. Omgeving was ik.

Watergeklets wekte mij. Onwillekeurig keek ik naar beneden maar het kwam van elders. Van verderop. Ergens in de sloot naast het fietspad was het rumoerig. Ik hoefde niet te zoeken. Op een tiental meters rechts voor mij was een jonge blauwe reiger bezig een grote vis uit het water te werken. Reigers doen niet anders. Dagelijks werk. Het kenmerkend onverstoorbare van de reiger had dan ook de overhand maar soepel verliep het allerminst. Vis spartelde tegen, viel terug in het water, werd er weer uitgehaald, werd tussen reigers snavel klaargelegd om in reiger te verdwijnen maar draaide zich weer los. Het lukte reiger niet zomaar. Ik moest me bedwingen. Even wijze als obligate gedachten over de zin en onzin van het leven drongen zich op. Tegeltjeswijsheden overwegend. Doe maar niet knul. Nu even niet. Er volgde geen discussie, we waren het eens. Ik fietste voorbij, draaide mijn hoofd naar rechts, naar achter, beide in een poging het worstelen van vis en reiger te volgen. Iets te grote vis dacht ik nog. Iets te kleine reiger wellicht.

Het gladde fietspad begon te hobbelen. Ik bevond mij in de berm. Opletten jongen. Voor je kijken. Jurkje was er nog.
Ik was haar ondertussen tot op een meter of twintig genaderd. Vijftien zou ook kunnen. Ik zag ze nu beter. Vrouw en jurkje. Groen jurkje had witte stippen. Geen mouwen, dat had ik goed gezien. Vrouw had half lang haar. Ze zat licht voorovergebogen en had een stevige constante tred. Haar stuur was duidelijk breder dan zij was. Met beide handen leidde ze haar fiets vooruit. Vastberaden leek ze. Achterop haar fiets bevond zich een bagagedrager. Onder de eveneens aanwezige snelbinders had ze daarop een kleine rugzak geklemd. Zilverkleurig. Op de rugzak, tussen diezelfde snelbinders, was een jasje te herkennen. Blauw met witte stippen. Zeven, acht meter was het nu. Ik hield in. Even draaide ze haar hoofd naar achter. Open blik, naturel, volwassen, vrouw. Alsof ik een geoefend rijtje opdreunde. Ik glimlachte.

Kort na haar passeerde ik het punt waar het fietspad de snelweg kruist. Zij was reeds overgestoken. Ik moest nog. Ik liet twee auto’s passeren. Het was niet druk. Ik stak over met mijn fiets aan de hand. Halverwege het oversteken bleef ik staan. Mijn blik was op een grijsbruine plek op het asfalt gestuit. Een platgereden vogel, een reiger leek het. Een kartonnen doos wellicht. Na enig aarzelen -een platgereden reiger had toch nog iets van een existentieel tintje aan mijn tocht kunnen geven- besloot ik tot het laatste. Bovendien was het bij nadere beschouwing gewoon karton. Platgereden weliswaar maar toch gewoon karton. Heftig toeterend passeerde mij een auto. Een Skoda. Ik stond midden op de weg. De vinger van de chauffeur wees naar het voorhoofd. Dat beeld bleef even hangen. Ik besloot mijn plek te verlaten en het veilige fietspad weer op te zoeken. Daar aangekomen stapte ik op en vervolgde mijn weg. Ik hervond mijn ritme en trapte door, als vanouds licht dromend over weinig. Andere weilanden passeerde ik met vergelijkbare schapen en ganzen. Witte stippen op een groene ondergrond dacht ik. Als je het maar wilt zien jongen. Als je het wilt zien dan is het er, mompelde ik en vervolgde glimlachend.