Als we op onze vlucht Ankara bijna hebben verlaten, vertelt John mij dat we onderweg zijn naar een kleine luchthaven en dat ik met hem en Monica mee kan vliegen naar Griekenland. Er valt weinig te kiezen voor mij. “Hoe wisten jullie eigenlijk dat ik in die wagen zat?” vraag ik hem “Nadat we op T.V. jou arrestatie zagen voorbijkomen zijn we even op bezoek geweest bij die tante Tamara van jou. Ze wist gelukkig dat je naar de Ulucanlar gevangenis zou worden overgebracht. Eerlijk gezegd hebben we haar wel een beetje onder druk moeten zetten. Met Monica en Fayez heb ik toen meteen een plan gemaakt en hoe dat is verlopen heb je zelf gezien. Maar we hebben geen tijd te verliezen. We moeten vannacht op het vliegveld zien te geraken, dan kunnen we nog met de afgesproken vlucht mee.” Terwijl John zijn verhaal vertelt hoor ik Monica eens diep snuiven. Met haar verwonding lijkt het mee te vallen.
Het is donker als we bij het vliegveld arriveren. De bewaking is aangescherpt maar ook nu weer heeft John zijn plan klaar. Fayez zorgt voor wat stennis en afleiding zodat we ongemerkt het terrein kunnen opkomen. Als we bij het wachtende vliegtuigje, een Cessna 208, aankomen en naar binnen stappen ligt de piloot compleet uitgeteld in de cockpit te slapen. John schopt hem voorzichtig wakker en de man begint meteen met de voorbereidingen voor de vlucht.
Een uurtje later al bevinden we ons in de lucht en dat betekent een hele ontlading voor ons allemaal. Ik bedank John voor de reddingsoperatie die hij voor mij op touw heeft gezet. “John, eerlijk gezegd snap ik niet helemaal waarom je dit nog allemaal voor mij hebt gedaan” vraag ik hem. “Och jongen, ik moet er toch niet aan denken dat ik hier in het vliegtuig had gezeten en jij daar beneden in een Turkse gevangenis zat weg te kwijnen. Alleen maar omdat jij me zo nodig een ‘surprise’ meende te moeten bezorgen” schampert John. Ik laat het allemaal eens bezinken.
“Wat hebben jullie met Tamara gedaan?” vraag ik even later. “Euh, dat is een beetje uit de hand gelopen. Ze zal Ankara voorlopig niet kunnen verlaten. Maar geen zorgen, dat komt wel weer goed. Ik heb haar verteld dat jij niets met de hele zaak te maken hebt. Maak je over haar maar geen zorgen. Ik moest jou zelfs de groeten van haar doen. Ha ha.“ John slaat me op mijn schouder. Verbaasd staar ik hem aan en ik weet echt niet meer wat ik van hem moet denken. Hij heeft me gered maar aan de andere kant is mijn vertrouwen in hem weg. Daarvoor zijn we te ver uit elkaar gegroeid. Als ik naar buiten kijk zie ik de Griekse kust opdoemen met daarboven als een fata morgana het beeld van Tamara. Keihard sla ik met mijn vuist tegen het raampje. Het kleurt rood. “Godverdomme, ik ook altijd met m’n surprises!” schreeuw ik uit frustratie. John kijkt naar mij en vervolgens naar Monica. Hij knipoogt.
2 reacties
troubadour · 28 september 2014 op 07:45
Het zit erop Thomas. In mijn lekenbeleving moet een flitsverhaal als dit een paar ingrediënten bevatten;
Een spanningsboog; ‘Hoe loopt dit af?’ De lezer op het verkeerde been zetten is prachtig.
Ruigheid, immers misdadigersmilieu.
Interessante details, bloedstollende, erotische, grappige, maar altijd levensechte dingen. Voorbeeld; ‘Keihard sla ik met mijn vuist tegen het raampje. Het kleurt rood.’ Dit is toch onwerkelijk?
Dit soort situaties creëer je heel veel. ‘De piloot wordt voorzichtig wakker geschopt’ Het spreekt voor zich..
Als het een opstel was geweest, en ik de beoordelende meester, dan had ik er een 6+ voor gegeven.
Thomas Splinter · 29 september 2014 op 19:09
Het zit erop, dat wel. Vond het wederom een erg leuke sessie en heb er stiekem toch het een en ander van opgestoken. Laat het voorlopig even bezinken en wellicht is het volgende stuk ietsjes sterker. Dat is toch een beetje de bedoeling van het hele eieren eten denk ik, en; het bloed kruipt waar het niet gaan kan! Bedankt voor het tot aan het einde volgen van deze ‘splinters uit mijn onderbewustzijn’.