Groeten uit het kraakpand

Vreemde mensen vond ik het vroeger maar, van die slechtgeklede krakers. Maar nu ik de maatschappij beter heb leren kennen als achtienjarige krijg ik steeds meer begrip voor deze mensen. Het is inderdaad een zooitje hier in nederland/europa/de wereld. De mensen die dit niet aankunnen of door de maatschappij worden afgestoten trekken zich terug in oude woningen ook wel kraakpanden genoemd.

Gisteren heb ik er eentje mogen bezichtigen, z’n kraakpand. Ik liep weer eens doelloos rond in een wijk waar je je kinderen liever niet ziet opgroeien. Schoppend tegen steentjes en kijkend naar de onbewoonbaar verklaarde panden, genietend van het lentezonnetje, tot ik plotseling een oude schoolkameraad tegen het lijf liep. Hij zag er slecht uit maar dat weerhoude mij er niet van een praatje te maken. Hij vertelde mij dat hij in een kraakpand terecht was gekomen nadat hij ontslagen was. Het bedrijf waar hij werkte was bezig met een reorganisatie en werkte al het onnodige personeel de deur uit. Hoge huur, schulden. Hij kon niets anders dan dit. Nieuwsgierig als ik altijd ben vroeg ik of ik zijn onbewoonbaar verklaarde(kraakpand)mocht bezichtigen.

Eenmaal daar trof ik niet bepaald een Jan de Boevrie inrichting aan. Een matras met daarop een slapend persoon, een tafeltje, lege flessen en wat boeken was het enige wat ik zo snel kon zien. Later zag ik pas dat in een hoekje een ander persoon op een krukje zat, nippend aan een flesje bier. Nou dit is het dan zei hij. Hier zitten we dan, het uitschot van de maatschappij. Zonder geld en zonder stroom. Zie je dat persoon liggen op dat matras, das een nieuwe hier. Slachtoffer van de Nederlandse economie, van het liberalisme. Ik kon het gewoon niet geloven dat mensen zo konden leven, en dat in Nederland. En dat deze mensen niet de enige waren. Dit brengt een mens wel aan het denken, behalve de liberalen en economen. Die denken alleen maar aan zichzelf.

We hebben die dag veel herinneringen opgehaald van onze schooltijd. We dronken een paar biertjes en hebben veel gelachen. Maar ik kon daar niet eeuwig blijven. De maatschappij wacht op me. Ik schud zijn hand beloof hem dat ik nog eens langs zou komen.

Terwijl ik richting deur liep riep hij me nog toe:

Doe de groeten aan de maatschappij.