Groeve(n)

Het leven in onze schuur bevalt goed. Stiekem denk ik zelfs, dat ik het hokkie straks ga missen, wanneer dat enorme woonpaleis klaar zal zijn. Maar zover is het nog lang niet. Er moet nog zo verschrikkelijk veel gebeuren. Maar doordat het bourgondisch vertoeven is in de schuur, is het vloerenleed vooralsnog draaglijk en bovendien onzichtbaar. Ook kunnen we -nu het stof is opgetrokken – lekker buiten zitten op het overdekt terras. Een tijdje geleden kwam er een complete knokploeg langs om de boel te slopen en in luttele uurtjes was de zaak bekeken, in het nadeel van de woonkamers. Ze zijn getransformeerd tot kille geraamtes, ontdaan van alle leven. Een contrast met de bovenverdieping, waar alles nog normaal is.

Het is bizar om ’s morgens uit bed in een ongeschonden slaapkamer te stappen en in een normale badkamer te douchen. Toch schrik ik elke morgen opnieuw wanneer ik langs een vervallen trap naar beneden waggel om daar een totaal verwoeste leefruimte aan te treffen.

Rationeel gezien weet ik dat het heus goed komt, dat het huis er beter van wordt maar zo voelt het nog niet. Ik voel me ernstig tekortgeschoten in de zorg voor ons huis. Wanneer ik door de woonkamer loop, of wat ervan over is, lijken de dwarsbalken nijdig naar me te fluisteren dat ze er toch wel heel koud en kaal bijhangen daar beneden, zonder isolatiemateriaal om zich heen gedrapeerd.

Slapen lukt niet. Op weg naar boven, op de trap, gaat het nog redelijk. De tandjes poetsen in de smetteloze badkamer gaat ook goed, maar wanneer ik in bed stap gaat het mis. De grond onder mijn voeten is letterlijk verdwenen en ik kan niet meer aarden. Hoewel de bovenverdieping prachtig wordt ondersteund door ferme stempels, durf ik me amper om te draaien in mijn bedje. Ook al roepen lief, de buurman & de aannemer gedrielijk dat het “in die Amsterdamse grachtenpandjes heus allemaal veel erger is” en dat slapen echt wel kan.

De afgelopen nachten ben ik wakker gebleven. En toch functioneer ik redelijk, dankzij de adrenaline die door mijn lijf tettert. Mocht ik Klaas Vaak opnieuw mislopen vannacht, dan wandel ik morgenochtend direct door naar mijn collega’s van de afdeling opname van het ziekenhuis waar ik werk.

Een 24-uurs opname in verband met slaapproblematiek lijkt me vooralsnog een prima indicatie. Met een Normison infuusje en een ferme Valium ben ik dan later deze week vast weer als nieuw.