Grote dagen

Schoolcarrière finaal naar de kloten. Ouders kwaad. Broer, zus, oma en opa, tante en nonkel kwaad. Zomervakantie. Gedumpt door de vriendjes die zich voor eeuwig aan ons zouden verbinden, tot de dood ons scheidt. Moe, zo verschrikkelijk moe. Toen kochten we een nieuw jurkje. Esprit, honderdveertig euro. Toen kochten we een nieuwe zonnebril. Ray-Ban, zestig euro. Toen waren we al ons kledijgeld voor minstens een half jaar kwijt. Toen catwalkten we ons nog een weg over het met mensenbillen bezaaide strand en iedereen was gefocust op onze jonge gezichten, maar wij dagdroomden knappe, slimme en bescheiden mannen die met AudiA4 en pitbull door het leven cruisten. Ondertussen floepten onze gigantische pubertieten uit ons nieuwe jurkje maar who cares, wat waren wij lekkere wijven en wat lag de wereld als een tabula rasaspeeltuin aan onze voeten.

Toen fuckten we ook nog geen jongens. Af en toe friemelden we in zijn broek en dachten aan dode vissen. Salamanders. Zeekoeien. Walvissen. Krokodillen. We tongden hem senseless, lieten ons voorhoofd kussen maar nooit ons hart. We noemden hen Alfonzo of Victor. Alfonzo was goed om wafels met aardbeienconfituur mee te eten, Victor sleurden we mee naar familiefeesten en introduceerden we subtiel als Alexander de Grote, toekomstige keukenprins en groene jongen. Keer op keer. Als hij geluk had, stelde niemand vervelende vragen. Als hij geen geluk had, stelde iedereen vervelende vragen. Alles was zo vol liefde dat we ervan moesten kotsen. Zo was het goed.

We waren toen vijftien en acht maanden jong en niemand geloofde nog in rechtvaardigheid. Het was begin eenentwintigste eeuw. Altijd keitof.