Haaaaiiiiiiijjjia

Onder de mom van: we hebben weer veel te veel gevreten deze zomer, gaan huisgenootje Fleur en ik sporten. We gaan op Kempo, om precies te zijn. “Een Chinese vechtsport,” delen we medehuisgenoot Guido met gepaste trots mee. Guido knikt en doet moeite om niet in lachen uit te barsten. Compleet in trainingspak en zeldzame paardenstaart (wie doet er tegenwoordig nog een staart in het haar? Dat is zo 2005) vertrekken we richting de sportschool voor een twee uur durende Kempo-training. En wat blijkt? Kempo is bij meiden geen populaire sport, wat een bijkomend voordeel is, want wij rammen natuurlijk veel liever een jongen in elkaar. (Om hem vervolgens overeind te helpen, te troosten, etc…)

Het eerste gedeelte van de training bestaat uit conditietraining (bankje op, bankje af). Het was een nachtmerrie. Niet alleen bleek ik veel minder conditie te hebben dan ik hoopte en dacht, het mannelijk volk bleek nogal te zweten en binnen een kwartier was de gymzaal bedekt met plasjes zweet. En aangezien je Kempo op je blote voeten doet, is dat dus een enorm drama. Ik laat toch niet mijn voeten pedicuren, om ze vervolgens in het zweet te dompelen. Afschuwelijk! Het zou verboden moeten worden!

Na de conditietraining gingen we op de grond (jawel, in het zweet) in een merkwaardige houding zitten. De trainer slaakte kreten uit, waarop de leden hun armen langzaam en zweverig door de lucht bewogen. Af en toe riep hij teksten als “de gevelde tomaat” waarna de hele groep een wild “Haaaaiiiiiiijjjia” uitstootte. Fleur en ik keken elkaar ondertussen stomverbaasd aan. Stilzwijgend spraken we af dat we dit nooit, maar dan ook nooit, aan iemand zouden vertellen. Ik bedoel, goodbye perfect image. We zullen ons in een stilzwijgen hullen en elke connectie met deze weirdo’s in alle toonaarden ontkennen.

Nadat er een kwartier werd gehummd en ge-haaaaiiiiiiijjjia-d was het tijd voor de techniekbeheersing. We leerden hoe je iemand kan overmeesteren, mocht hij je in slow-motion aanvallen. (Zeg, meneer de verkrachter, kunt u alstublieft iets langzamer aan komen lopen? Dank u wel.) Daarnaast mochten we zelf wat slagen wagen. Fleur en ik waren al vrolijk, maar gillen nu extatisch. “Yes, we gaan mannen in elkaar timmeren”. Maar ook die droom viel aan diggelen. Het enige wat wij in elkaar mochten rammen was een meeverende, dikke mat. En alsof dat nog niet genoeg was, moest het ook nog eens met de handen vooruit. Mijn God, dat is funest voor mijn nagels. Nee, dat Kempo is niets voor mij. Modepopje blijf bij je leest, zou ik zeggen. Shoppen is tenslotte ook een topsport.