Had je maar…

Ja, had ik maar geen kinderen genomen. Of zeg maar gerust gekocht. Klotejong. Sorry ma, ik weet het, alleen dieren hebben jong. Maar vandaag is mijn geduld op. Blijkt dat ik dus niet al uw geduld geërfd heb.Ik zou zo graag nog eens met u praten, en vragen willen stellen, maar toch weer twijfelen aan uw antwoorden. U loog niet, maar u had een manier om de waarheid te verzachten. Stikchagrijnig ben ik vandaag van het moederschap. En nee, ik sta niet op het punt om ongesteld te worden. Voor vandaag heb ik het gewoon helemaal gehad. Ik ben het strontbeu! Al dat zorgen en plannen, ik heb het gehad. En het ergste is, dat er maar één iemand was, die dit gevoel kon ombuigen, en dat was ik zelf. Dat heb ik nagelaten, ik ben namelijk zelf zwanger geworden. Vanaf dat moment, nog voordat er een arts of een test bij komt kijken, die je uitsluitsel geeft, ben je erbij. Dan ben je jezelf niet meer. Dan neemt een kind, geheel van jou afhankelijk, je leven van je over. Járenlang. Dat gaat nooit meer over. En maar volhouden als moeder. ‘Ja, soms is het moeilijk, maar daar krijg je dan ook wat voor terug’. Gelul. Soms moeilijk? Vierentwintig uur per dag. Zeven dagen in de week! En je mag er niets voor terug verlangen. Je mag van ze houden, en ze nooit meer willen missen. Nou, op dit moment zou ik ze even missen als kiespijn. Gewoon weer eens paar dagen Mup zijn, desnoods met gemis, als ik ze maar even niet om me heen hoef te hebben.

Zelfs terwijl ik dit uit, knaagt mijn moederlijk geweten. Hoe kan ik dit nu denken over mijn eigen vlees en bloed? Ik kan u verzekeren, dat gaat heel vlot!
Hoe dat zo gekomen is? Door één enkele opmerking van een 13-jarige puber. Ik stelde iets voor, maar mijn idee werd afgewezen. Oké, concessies doen hoort erbij. Zelf schuld, had ik maar geen democratie toe moeten laten in mijn gezin. Maar de uitspraak; ‘Had je maar geen kinderen moeten nemen’, viel zo ongelooflijk verkeerd…Zo gek kan een kind een ouder dus krijgen. Of misschien moet ik zeggen, zo gek laat ik me maken.

‘Papier is geduldig’, zou mijn moeder hebben gezegd, om me vervolgens met een vulpen en een schrijfblok naar de tafel te dirigeren. Dat hielp altijd. Nu kan niemand me meer dirigeren, maar ik nam toch pen en papier. En net nu ik los ben, moet ik stoppen. Er staan twee kids aan mijn ‘schrijftafel’ ze hebben mijn aandacht nodig. Had ik maar geen moeder moeten worden…..