Halverwege

Linksaf slaan we, ons erf af, de weg op. Het rondje wandelen is eigenlijk een rechthoek. Huis, linksaf, linksaf, linksaf, linksaf, linksaf, thuis.
Het groen om ons heen is overvloedig. Als altijd kom ik ogen en zielen te kort.
Mijn zoon kijkt naar de grond. We komen langs een huisje. Er woont een oude man. Dat weet ik, want ooit, vijf wandelingen geleden, kwam de man naar buiten toen ik met mijn kinderen langsliep. Hij vroeg wat ik verkocht en ik zei: mijn zoon, alstublieft. We lachten samen.
Bij het huis is de nieuwbouw al heel lang niet meer op bezoek geweest. Het heeft een eenvoudige architectuur: een doos met een dak. Het raam en de voordeur zitten op de kopse kant, die naar de straat wijst. Een kleine tuin ervoor, met een bejaarde appelboom. Een huisje zoals ik dat sinds mijn vierde jaar op tekeningetjes bouw. Bij de deur staan een paar rubberlaarzen en een paar schoenen. Netjes.
Die teken ik er in het vervolg maar bij.

Schemer nadert. We lopen verder. Duka is stil. Mijn hand zit in zijn houdgreep.

Het klimmen is ten einde. We zijn de derde linksaf voorbij en lopen nu op een plateau met een enorm grasveld links van ons, vol gele bloemen. In de verte duikelt het veld omlaag in een onzichtbaar ravijn. Achter het ravijn rijzen de buurbergen op. Ze vangen net de laatste zon. Aan de rechterkant van de weg heb ik zicht op huizen waarvan er niet een gelijk is aan de ander. Waar moet ik kijken.

Een grote zwarte plas, midden op de weg. Langslopen kan alleen door de berm. Stokstijf staat mijn zoon voor de donkerte stil, niet bereid ook maar een millimetertje verder te gaan. Hij jammert mij toe. “Mamma, we moeten terug! We kunnen niet verder!”
Ik peil zijn gezicht. Zijn angst is als mist. Er doemt van alles uit op.
“Het is niet diep Duka. Kijk maar.”
Demonstratief waad ik door de krappe drie centimeter en hoop dat ik geen natte voeten krijg. Mijn zoon kijkt en ontspant. Ietsje.
Het is niet de vermeende diepte waar hij bang voor is. Met spitse voetjes wurmt hij zichzelf over de berm langs de plas. “Zitten geen visjes in hè mamma?”
Ik stel hem gerust.

Voort maar, wat mij betreft. Maar Duka’s weerstand haalt hem in.
“Mamma we moeten terug hoor! We kunnen niet verder want er komen steeds auto’s!” Mijn overtuigingskracht werkt niet vanavond. We keren om. Weer de plas, en dit keer waadt mijn zoon er midden doorheen. Ik gebruik de berm.

Rechtsaf, rechtsaf, rechtsaf, bergaf, thuis. Net voordat het helemaal donker is. Binnen is het licht. En dan pas laat mijn zoon mijn hand los.