[i][size=x-small](deze column is geschreven op 1/2/2006)[/size][/i]
Je zal maar eens op 31 januari een handschoen verliezen.

Gisteravond verloor ik ergens op straat een handschoen en hoewel ik hem nog geprobeerd heb te zoeken, moest ik algauw in de duisternis van de avond mijn meerdere erkennen. Het was simpelweg té donker om nog enige hoop te houden hem terug te vinden. Ik haalde mijn schouders op, want hoewel het jammer was, leek het me een kleine moeite om de volgende dag even de stad in te duiken en een nieuw paar aan te schaffen. Ik heb het geweten hoor. Ik heb vanmiddag een bezoek gebracht aan maar liefst acht winkels, waaronder HEMA, V&D, H&M, Scapino en zelfs Wibra, om overal nul op rekest te krijgen. Graag wilde ik enkele euro’s spenderen aan een warm stuk textiel ter bescherming van mijn fragiele vingers in deze o zo bittere winterkou, maar het enige wat me verkocht werd was een ‘nee’. Bij de C&A hadden ze overigens het mooiste verhaal. De handschoenen waren op, maar zouden wel weer binnenkomen na de verbouwing. Op mijn vraag hoe lang de verbouwing dan zou duren bleek dit vier maanden te zijn. Zo tegen juni moet ik dus wel weer in staat zijn om bij de C&A aan handschoenen te komen. Wil het nou nét zo zijn dat ik ze in juni niet meer zo hard nodig denk te hebben.

Het is een trend die je steevast ziet terugkomen, in de zomer en in de winter; zo halverwege het lopende seizoen wordt plotseling alles in de uitverkoop gedaan en wordt de collectie vervangen met het oog op het seizoen wat erop gaat volgen. Bizar vind ik dat, je koopt je kleren toch niet om ze in de kast te leggen voor over twee maanden? Nou zullen er best wel enkele dwazen zijn die in augustus hun herfsttruien aanschaffen en in februari al een zwembroek gaan passen, maar ik behoor niet tot die categorie. En als men begin februari al veronderstelt dat de winter op zijn einde begint te raken, hebben ze het ook grondig mis.

Wees gerust, ik heb uiteindelijk nog een paar wanten weten te bemachtigen. Een klein afgelegen dumpzaakje bij mij in de buurt bleek nog over genoeg exemplaren te beschikken, en de verkoper wilde me daar met plezier een paar van verkopen. Toen ik de beste man moest bekennen dat ik voor dat schamele bedrag moest pinnen en hem op het hart drukte er gerust een paar kwartjes pinkosten bovenop te gooien, weigerde hij dit pertinent, en gaf ze me mee voor wat ze kostten: 3 euro 75. Wat een topaankoop!

Ik wil bij deze dan ook hulde brengen aan kleine afgelegen dumpzaakjes die geen pinkosten rekenen en in de winter gewoon handschoenen verkopen. Bravo! Mijn zegen hebben jullie. Laat de rest van de wereld maar op zijn kop staan.

Categorieën: Algemeen

2 reacties

Shitonya · 14 oktober 2006 op 11:43

mua kan wel merken dat je deze column langer geleden hebt geschreven dan je vorige columns. Mijn God wat een gaapverwekkend stuk

BrokenHalo · 14 oktober 2006 op 20:35

Heerlijk ontspannen stukje, met plezier gelezen. En wat die winkeltjes betreft, hier nog een fan van kleine persoonlijke zaakjes waar service en klantvriendelijkheid nog tellen. Goed geschreven 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder