Handwerk

Is het schrijven, typen? De lijn tussen hoofd en hand lijkt onderbroken. Als een stippellijn tussen twee tegengestelde richtingen. Waar moet men heen? Het is niet zoals met vulpen; inkt als schrift op papier laten uitlopen. Als een spin die vanuit een geheime klos vanbinnen draad laat afrollen en een web weeft. De ordening ligt besloten in de trefzekerheid waarmee alle draden met elkaar verknoopt raken. Een blauw web, of een zwart. En soms ook paars. Er is een verband met de aanraking van een man bedenkt ze. Of hoe die zou moeten zijn. Drie nachten eerder droomde ze over zijn handen, over haar lichaam. Die ze niet voelde. Voelen trouwens, ook zoiets. Voelt men de handen? Of voelt men de route die zij afleggen als sporen over de huid? Brede warme kwasten die banen trekken; aanrakingen die als toververf een onzichtbare film achterlaten. Op armen en benen. En hals, rug, billen, borsten, lippen en wangen. Het lijf de kamer, binnenstebuiten gekeerd voor de gelegenheid; wanden, vloer en plafond telkens opnieuw gesausd. Met warmte.

Maar zíjn handen voelde ze niet. Niet in de droom, en nooit echt. Terwijl het toch uiterst scherp voelen kan zijn in dromen, daar doet de vernauwing van tijd en ruimte niks aan af. “Ik raak je toch aan?” zei hij verbolgen op haar vraag waar zijn handen bleven. Maar hij keek haar niet aan, alsof hij wist van die opgedroogde bron in hem. Die geheime plek, verborgen in het bos, zonlicht van ver boven de hoge bomen door loof gefilterd tot gouden spatten op de bodem. Zien en dan ook horen. Iets kabbelt. Iets glinstert. Onafgebroken borrelt er water op vanuit een wel in de grond en vervoert zichzelf als een kristalhelder beekje naar lagergelegen gebieden. Wie het doorkruist wordt aangeraakt.

Bij hem geen lijn tussen hart en hand. Aanrakingen leeg dus, zinloos, onbezield. Zo anders dan wat ze gewend is. Van die ándere man, die haar telkens binnenstebuiten keert, ook als zij dat niet wilt. Maar zijn aanraking vol. Zijn handen wetend, schrander, sensuele uiteinden van zijn hersenen. Vloeiende lijnen die in beschrijvingen uitlopen. Het web waarin zij gevangen wordt, is, steeds opnieuw zal zijn, als een vlieg in rag gewikkeld, zijn strelingen, maar ook zijn wurggreep.
Hij is haar spin.