Hangplek

Iedereen bij Duno (mijn voetbalclub) weet ogenblikkelijk waarover ik het heb als ik iets schrijf over ‘het hoekje’. ‘Het hoekje’ was bij Duno een begrip. Was? Ja, inderdaad ‘was’, want het hoekje is niet meer. Om maar eens een misplaatste woordspeling te gebruiken: het hoekje is het hoekje om. Wreed hebben de slopershamer en de zaag toegeslagen. Toen ik afgelopen donderdagavond bij Duno kwam zag ik tot mijn verbijstering dat m’n favoriete hangplek met de grond gelijk was gemaakt. Het hoekje was namelijk niet zomaar een deel van de gezellige Duno-bar, het hoekje was meer… veel meer. De moderne mens is diep in zijn genen nog steeds de grotbewoner van duizenden jaren her, hij zoekt nog immer beschutting en veiligheid. En het hoekje was die veilige grot voor de moderne Duno-mens. Hier kwamen zo lang ik me kan herinneren op donderdagavond de spelers van het eerste bijeen. Hadden per ongeluk op die avond vreemden van het hoekje bezit genomen, dan werden zij als het ware door priemende en verwijtende blikken van de spelers van hun zitplaats verdreven. Hier werd na de training tot in de late uurtjes door ‘happy hoekers’ over voetbal geouwehoerd. Hier werd voorzichtig de bal waarmee zaterdag gespeeld zou gaan worden door een ieder met veel respect even aangeraakt en even gekoesterd. Hier werden plannen gesmeed, hier werd gelachen om die typische voetbalhumor, hier werd moed ingesproken en vooral ook ingedronken. Kortom: hier werd al gewonnen nog voordat de wedstrijd gespeeld was.

Maar ook na de sporadisch voorkomende nederlagen van Duno bood het hoekje uitkomst. Als Duno alle hoeken van het veld had gezien, troffen spelers en begeleiders elkaar in het hoekje om gezamenlijk het grote leed te verwerken. Wat na het nuttigen van een aantal glazen geestrijk vocht overigens altijd opmerkelijk goed lukte. Niet alleen een ongeluk, maar ook het geluk zit blijkbaar in een klein hoekje.

Doch Duno moet mee in de vaart der volkeren, er was nauwelijks ruimte achter de bar voor de nijvere barmedewerkers en er komen mooie, grote koelkasten. Die dingen moeten natuurlijk wel ergens staan. Het bestuur moest node besluiten om het hoekje te laten sneuvelen. Net zoals ik onlangs geheel tegen mijn wil afscheid moest nemen van mijn oude en vertrouwde fiets die mij na al die jaren op de automatische piloot veilig van huis naar Duno en weer van Duno naar huis bracht. De fiets was gewoon op, dus moest er een nieuwe komen, maar het was voor mij wel een gebeurtenis om even bij stil te staan. En net zoals ik altijd even stil sta bij een gevallen oude boom die een najaarsstorm niet overleefd heeft, of een mooi oud pand dat tegen de vlakte is gegaan, sta ik nu dus even stil bij het verdwenen hoekje.

Een minuut stilte graag. Psst…

Goed, het leven gaat verder. Ik zoek wel een nieuwe hangplek en misschien komt er in de nieuw te bouwen kantine van Duno wel een prachtig hoekje, waar ik dan achter een kopje koffie kan gaan zitten peinzen over een nieuwe column. Niet zo’n deprimerende column als deze, maar een column waarin ik zal gaan proberen om eens leuk uit de hoek te komen.

groet,

een ouwe hoeker
T44