Happy Valentine

Ik heb een kennis die dol is op Valentijn en dan overdrijf ik echt niet als ik zeg dat hij alleen al bij het woord “Valentijn” al meteen een gat in de lucht springt en het uitschreeuwt van vreugde… “SHIT! Heb jij die papiersnippers naar mij gestuurd, achterbaks misbaksel dat je bent!” En zo bleef hij nog een tijdje door schreeuwen. Ik hield de telefoon een meter van mijn oor vandaan en wachtte rustig af totdat zijn kalmeringstabletten eindelijk begonnen te werken. Natuurlijk was ik zo aardig om hem een kaartje te sturen die hij nu waarschijnlijk aan zijn hond heeft gevoerd, maar ik wilde de stemming niet nog meer opvrolijken, dus hield koppig vol dat ik het echt niet was geweest.

“Jij was het Godverdomme wel, want je naam stond eronder pissenbed. Zal ik het eens voorlezen? – “Lieve Roy. Ook jou ben ik niet vergeten in deze donkere tijden. Hierbij wil ik jou ook een liefdespijl sturen, zodat hij aangenaam in je keelholte verdwijnt, waardoor het aantal doven schrikbarend in grote aantallen zullen afnemen. Op deze manier zullen ze niet alleen de liefde voelen, maar ook kunnen horen. Met hartelijke groeten, je cupido Shitonya.”

Ach, wat had hij nou voor bewijs? Er heten zoveel wandelende eileiders Shitonya. Na dat telefoontje begon de stemming er aardig in te komen. Zo stuurde ik hem een ingehuurde clown die “All you need is Love” voor zijn deur begon te zingen waarna de clown weer gillend weg rende met nog enkele tandjes van Roy’s hond in zijn broek. Een boeket rozen kreeg ik weer retour gestuurd in een vaas vol met Roy’s lichaams sappen en de doos bonbons kreeg ik ook weer in een vuilniszak terug, wat lieve Roy volgens mij nog niet helemaal had verteerd, want tussen de stukjes braaksel herkende ik nog een bonbon in de vorm van een hartje.

Op deze manier werd ik alleen nog maar meer aangemoedigd om door te gaan met mijn goede acties. Ik voelde mij net een padvinder die bij Greenpeace werkte en zo ketende ik mijzelf vast aan de boom in zijn tuin en bleef maar liefdes nummers en gedichten aan hem voordragen. Uiteindelijk kon hij zoveel liefde niet meer aan en begon hij wild om zich heen te zwaaien met een elektrische zaag. En zo geschiedde het: de boom viel levensgevaarlijk naar beneden, wat ook bijna Roy zijn leven kostte. Gelukkig was het niet zo’n grote boom, dus zo belandde Roy in het ziekenhuis, beide benen verpakt in het gips.

“Hai schat, ik dacht, laat ik die arme jongen eens een pleziertje doen en laat ik hem eens een bezoekje brengen. Het is al eenzaam genoeg, zo alleen met Valentijn. En dit keer zag ik mijn kans schoon. Mijn laatste poging om Valentijn eindelijk zijn hart te laten bereiken. “SHITMENS! Wat ben je van plan? Shit, nee, nee, NEE, laat dat, laat dat verdomme, blijf van mijn been af. Ik zweer het je, als ik hier weer levend vandaan kom dan schiet ik je kop eraf en hang ik je bij de rest van mijn beestenverzameling aan de muur!”

Alle lieve zustertjes volgden wijs mijn voorbeeld op en zo was Roy in een mum van tijd vol geklad met “Fijne Valentijn! We houden van je!” Waarop het slachtoffer brulde: “Ik haat jullie! Ik haat jullie allemaal!” Ach ja, haat en liefde liggen angstaanjagend dicht bij elkaar. Dus wanneer hij weer thuiskomt, breng ik hem een bezoekje met mijn honkbalknuppel. Want we hebben altijd nog zijn armen…

Tot Shit