Harmonie

Het is midden augustus. De zoveelste dag op een rij waarin droom en werkelijkheid me als een blinde dwaas in hun greep weten te houden. Sommige dagen kenmerken zich door een zo volmaakte stilte. Soms lijkt het zelfs bijna alsof er buitenom die stilte niets anders bestaat. Donkere wolken weerspiegelen op het zacht kabbelende water, en mijn lelijke vijand melancholie doet een voorzichtige poging om mij daarin onder te dompelen. Vergeefs. Niet denken, besluit ik in verweer. Niet denken, maar dit moment volledig tot het mijne maken. Languit laat ik me in het hoge gras vallen. Ik ben omgeven door herfstasters en bramenstruiken. Om me heen krioelen talloze kleine beestjes en ik ben gefascineerd door de aanblik daarvan. Al die bedrijvigheid, al dat onopgemerkte leven. Als ik een pen en papier bij me had gehad was dit het uitstekende moment geweest om aan mijn roman te beginnen. Met een leeg hoofd valt er soms zoveel meer te zeggen.

De grootste intimiteit deel ik nu eindelijk met mezelf. Het lijkt allemaal voorbeschikt. Ik voel ontzag. Ik gehoorzaam nu enkel en alleen nog aan mijn lot. Woorden zijn in staking en laten zich niet langer door mij de wet voorschrijven. In plaats daarvan zijn er dromen. Mijmeringen. Fantasieën. De warmte van een denkbeeldige zon. Zilvergoud licht. Een bijna hypnotiserende trance, opgaand in de zinderende hitte van een ultieme zomerdag.

Mijn leven lijkt stil te staan en toch ben ik me zoveel bewuster van alles wat in beweging is. In gedachten breng ik het op om een enorme heuvel te beklimmen. Met een ijzeren uithoudingsvermogen trotseer ik ieder obstakel, en eenmaal boven vergaap ik me aan een uitzicht waaraan zelfs het woord ‘paradijselijk’ geen recht doet. Het leven van alledag, wolkenkrabbers, snelwegen en het hele oh zo doordachte concept van de wereld lijkt plotseling mijlenver van me af te staan. Dit is het leven. De natuur, het eindeloze groen en de rust die alleen zij werkelijk weet te bieden. Gratis. Onbaatzuchtig. Bereid om alles te geven, zonder er ook maar iets voor terug te verwachten.

Het leven zoals ik het kende had me uitgeput. Ik voelde me hulpeloos. Verlamd. Moe van alle verwachtingen, moe van het al moeten.

Nu, ook al is het maar voor even, keer ik terug. Terug naar mezelf. Terug naar alles wat los staat van materieel. Een in den beginne loodgrijze stemming heeft plaatsgemaakt voor een gevoel van opperste harmonie. Droom en werkelijkheid hebben een bondgenootschap gesloten, en ik neem me voor om nog even mijn ogen dicht te houden.