Harrie

Harrie is gewond. Een grote winkelhaak in wat vroeger zijn balzak was. De dierenarts wroet met alle macht tussen zijn zwarte vacht en laat me de rode wond zien. Ik krimp ineen en houdt mijn arme kater stevig vast. Die ligt op zijn rug en probeert met z’n scherpe nagels uit dit horrorscenario los te komen. Au! roepen dier en mens tegelijk. Het was al weken daarvoor onrustig in huis. Telkens weer dat hoge en verdacht lage kattengejank, dat als een schreeuwende baby door merg en been gaat. Op onverwachte momenten liepen er twee witte beesten in mijn huis, waar normaal alleen mijn pikzwarte exemplaren in het zonnetje liggen te soezen. Op verkenning blijkbaar, want hoewel brutaal, toch ook erg op hun hoede en met de snelheid van het licht weer naar buiten als ik ze ontdekte. Het gevecht moest er dan ook eens van komen, want ok een buurman op bezoek is een, je eten laten opeten door die buurman is twee, maar een buurman die een dutje doet op het bed van je eigen vrouwtje (oftewel bediende in kattentaal), dat ging zelfs mijn te dikke en lome Harrie te ver.

Dus, naar buiten, erachteraan. Veel geschreeuw, geblaas en gemep!! Toen, stilte. En daarna een zielig beestje dat 2 dagen op zijn eigen kattentoiletje zat te schuilen, tot ik de bloedvlekken ontdekte….och arme.

Ondertussen dat Harrie weer keurig aan elkaar werd genaaid en met een kaal achterste weer in huis verscheen, heeft vriendlief een nieuw kattenluik geinstalleerd. Een supersonisch exemplaar, wat alleen werkt op de chip in de nek van mijn eigen katten. Mooi, dat zit. Als het dier nadert, herkent het poortje de chip en het luikje ontsluit zich.
Even een dagje wennen en alles weer rustig in huis.

Totdat….de witte boefbuurkat dacht met een reuzensprong door het luik te komen, zoals een gewoonte was geworden. Hahaha, mooi niet…..met een luide knal botst het monster tegen het luik, wat als alarm ook nog eens enorm begint te piepen. Wat was ook al weer het gezegde? Oh ja….een kat in de zak kopen ☺. Die zien we voorlopig niet meer terug.