Hart

We wachten op vertrek. In de bus heeft zich een gemoedelijke sfeer verspreid, als een vriendelijke mist. Duka krijgt volop aandacht van al zijn buren. Samen bevolken ze het bankje dat evenwijdig aan de rijrichting staat zodat ze met de rug naar het raam zitten. Daar tegenover zit ik, met de knieën naar voren maar de blik naar links, zodat ik met mijn gezichtsuitdrukking geen misverstand laat ontstaan over mijn betrokkenheid bij hun feestje. Ik mag dan een vreemde zijn, mijn hart hoort nu hier. De zachtaardige man meteen naast Duka steekt zijn genegenheid voor mijn zoon niet onder de bank. Hij draagt een brede gouden ring met een enorme bruine steen. Die komt goed in beeld omdat hij de desbetreffende hand veelvuldig gebruikt om Duka’s hoofd stevig vast te pakken en het quasi ruw tegen zich aan te trekken. Mijn zoon hoort de klop van een goed hart dicht bij zijn oor, en staat het probleemloos toe.

Af en toe kijk ik door het smerige raam achter hun naar buiten. Ik heb zicht op de ingang van het straatje dat de drukke doorgaande weg die een ruime bocht maakt om de verwoeste bibliotheek heen, afsnijdt. Dit stukje doorsteekroute zonder identiteit heeft zijn weerslag op de bewoners lijkt het. Slechts een tiental hoge panden staat er, gevel aan gevel te vergrauwen van het stadsroet. Op de begane grond heb ik af en toe naar binnen kunnen kijken, recht in het hart van een totaal uitgeleefde ruimte, waar de bewoners willoos in het verval leken te zijn meegezogen, getuige de onbeschrijfelijke puinhoop in het donkere hol. Precies daar staat nu een breedgeschouderde man, op de stoep eigenlijk, te praten tegen een vrouw in de deuropening. Hij maakt zich druk, felle armzwaaien die in abrupt stokkende uithalen eindigen en voeten aan de stoep gelijmd, enigszins uit mekaar geplaatst. Zijn bovenlichaam staat strak maar buigt af en toe licht naar voren als hij zijn armen gelijktijdig, in een vragend gebaar, met de handpalmen wijdopen richting de vrouw, schuin afhangend naast zijn lichaam naar achteren stoot, bruusk. Zijn hoofd beweegt mee, retorisch.

Eigenlijk zie ik dit per ongeluk. Hadden we een bus later, of was het raam nog viezer, of zat ik zelf naast de gouden ring dan had ik niks geweten. Maar nu is het te laat. De beelden schokken mijn lichaam in, onderweg sporen achterlatend. Verwondering, verbazing, verbijstering …herkenning. Gebaren zijn blijkbaar niet persoonsgebonden maar horen bij een cultuur, een land wellicht, een stad misschien. Of bij een sexe? Want de vrouw tegen wie hij zo uitvaart staat er uiterst rustig bij, zo lijkt het ten minste. Alleen de wijze waarop zij met stijf gevouwen armen haar hart beschermt verraadt wat ze verbergt.
Ik adem uit, ijskoude tocht.

Naast de onze heeft zich nog een bus geplaatst zodat ik nu door drie modderige ramen heen naar buiten kijk. Ik wend mijn blik af. Richt me weer op zoon en co. Drink de aanblik van zijn open gezichtje en slorp de goede sfeer naar binnen. Lach mee met grapjes, maak er zelf een paar en probeer te vergeten. Er stapt een vermoeide oude vrouw in en ik sta op om haar mijn plaats te bieden waarna de man met de ring op zijn beurt voor mij opstaat, waartegen ik zinloos protesteer. Dus zit ik nu naast Duka, met mijn rug naar het raam. Als de chauffeur de motor start, waarna de bus het straatje inrijdt weet ik dat mijn perspectief zal meedraaien en het raam in de deur mij opnieuw een aanblik gaat bieden. Maar vlak voor de oversteek stroomt de wagen vol met laatste nippertjes, het gangpad met lichamen vertoppend, zodat mij het kijken onmogelijk wordt gemaakt.
Ik klaag niet. Ik heb al meer dan genoeg gezien.