Heel Hollandgebak

Meesterbakker Soes van Dijk en culinair verslaggeefster Roompie den Dunne bezien de klas die voor hen staat. En dat moet binnen tien afleveringen meesterbakker worden? Het concept hebben ze in overleg met producer Anton Duinpan toch maar aangepast. Er valt deze serie niemand af. Soes en Roompie vragen zich wijselijk af of dit wel zo verstandig is. Maar Anton is onvermurwbaar.

De kandidaten stellen zichzelf voor. Drie dames en drie heren. Maar zes kandidaten. Meer gasfornuizen zijn niet voorradig. Sponsor ’t Snoeptegeltje heeft de sponsorgelden voor de helft teruggebracht. Zuur. Maar het is niet anders. De eerste dame die zich voorstelt heet Yvette van Voren.

Yvette van Voren draagt een te ruim schort met afbeelding van een struisvogel op het achterpand. Het smoezelige zandkleurige haar zit stevig vastgebonden in een knoet.
Naast haar staat Stefan Soepstengel, de jongste deelnemer van deze editie. Hij deed eerder al mee aan andere wedstrijden zoals ‘Boswachter gezocht ‘en ‘Beste model met negen tenen.’ Yvette en Stefan werken samen vandaag in een groepsopdracht. Wie weet valt er iets eetbaars uit de bus vandaag.

Yvette en Stefan moeten alleen nog een derde groepslid kiezen. De andere drie kandidaten mogen jureren oftewel kritisch in de keuken van de ander kijken. Voor Stefan is de keuze makkelijk. Hij weet dat Joris Vierbuis een uitstekende pannenkoekenbakker is.
Yvette daarentegen kiest liever voor Sjraar Boeljabeige. Die smaakte afgelopen nacht uitstekend. Ze boft maar met zo’n slaapkamermaatje. Trudy Smit en Carmen Caneel vallen beiden af. Tijdens de technische opdracht waren zij het slechtst. Die mogen alvast op de keukenkrukken plaatsnemen.

Omdat zowel Stefan als Yvette bij hun keuze blijven, wordt door de wedstrijdleiding besloten dat ze er om dobbelen moeten. Wie het eerst zes gooit mag kiezen. Het probleem is alleen dat Yvette een fobie heeft. Ze is doodsbang voor dobbelstenen, een angst die ontstaan is na een verloren wedstrijdje Jatzee. Ze verloor jaren geleden een keer van haar demente oom Gijs, wiens adem stonk naar tenenkaas.

De herinnering aan de stank maakt haar misselijk van angst, geen goede raadgever tijdens een bakwedstrijd.

Soes en Roompie hebben in de gaten dat Het niet goed gaat met Yvette. Zelfs Anton die meestal met zichzelf bezig is ziet dat er iets dwars zit. Niet vandaag denkt hij. Net vandaag komen namelijk wat sponsoren op de set kijken. Dit moet meteen opgelost worden. Te laat. Of misschien juist net op tijd. Een enorme bak overgeefsel stoot uit de keel van Yvette. Met zo’n kracht dat het alle kanten opvliegt. De gootsteen weet Yvette niet te halen. Soes, Roompie, Anton en Stefan staan er beteuterd en bruin gespikkeld bij. De lucht is niet te harden. Maar gedobbeld kan er nu wel.

De dobbelsteen wordt erbij genomen, maar de wedstrijdleiding besluit, geschrokken van al het overgeefgeweld, dat kop en munt wellicht toch een beter plan is. Gorilla’s in witte pakken arriveren in de volgekotste keuken. Ze staan elke wedstrijd steevast klaar omdat er tijdens vrijwel iedere editie een gevalletje voedselvergiftiging opduikt. Ze houden van kots ruimen. Één gorilla is zo gek op overgeefsel, hij eet ongeveer alles, maar dan ook alles wat er naar buiten golft. Verguld zet hij zich dan ook aan het feestmaal.

Een beetje overmoedig loopt de enthousiaste aangeklede witte aap naar Yvette en wijst naar Yvette’s hoofd. ‘Kop, kop, kop!’, roept ie luid en duidelijk. De andere aap grijpt onmiddellijk in. ‘Nee, nee, nee, Yoeri, niet nu!’ Te laat. Met grote likken gaat Yoeri over Yvette’s gezicht. De grote walging is van haar gezicht af te lezen. Nieuwe oprispingen starten op. Maar Yvette is leeg, helemaal leeg. Gelukkig maar.

Anton Duinpan gooit intussen een euro hoog de lucht in.

‘Maar we hebben helemaal nog niet bepaald wie kop en wie munt is!’, roept Stefan een beetje verontwaardigd.

‘Rustig, rustig maar, ik gooi even om te oefenen. Roept u maar, wie is kop en wie munt?’

De klinkende munt vliegt de lucht in en blijft steken in een gleuf van het plafond. Het is onmogelijk om de munt te pakken.

‘Munt!’ Schreeuwt Anton Duinpan.

‘Hoezo munt? Hoe kun je dat zien dan?’ Schreeuwt Stefan boos.

‘Gewoon. Dat is het,’ vindt Duinpan.

‘Nietus.’

‘Wellus!’

‘Niet? Dan is ‘t kop. En wint Yvette,’ lacht Duinpan zelfgenoegzaam.

De tijd dringt. Yvette wint en Sjraar Boeljabeige is de gelukkige. Hij maakt een klein sprongetje. Zelf had hij ook gehoopt op indeling bij Yvette en Stefan. Vooral bij Yvette. Van Voren, ha, ha, dat weet ie nog donders goed. Van achteren had hij haar genomen. Gisteren nog. De wedstrijd kan beginnen nu de teams zijn ingedeeld. Yvette van Voren, Stefan Soepstengel en Sjraar Boeljabeige tegen Joris Vierbuis, Trudy Smit en Carmen Caneel. Waarbij het tweede team duidelijk het mindere is. Maar de wedstrijd is pas gespeeld als ie is gespeeld. Niet waar. Er kan vanalles nog gebeuren. Op het menu van vandaag staat biertaart. Beide teams mogen het naar eigen invulling maken. Ze krijgen er twee uur de tijd voor. De ingrediënten mogen ze zelf kiezen. Beide teams overleggen.

Het tweede team kiest gemalen apenhaar, voor de broodnodige proteïne. Eekhoorntjesmeel met suiker. Het eerste team is nog in beraad. Stefan mokt in de hoek, hij is een barre verliezer. Maar hij besluit dat een appeltaart, de échte oma apppeltaart, hen als winnend team uit de bus zal laten komen. Welnu, dat is het plan. De tijd gaat in.

Paniek bij team twee. Het apenhaar blijkt over de datum te zijn en ook nog eens van de verkeerde aap. De toepassing van Orang Oetang haar luistert nauw. Maar geen paniek, Carmen Caneel heeft als aanbrenger van het recept ook meteen de oplossing. In haar speciale ingrediëntenkoffertje heeft ze nog een beetje surrogaathaar liggen. Dat kan overal voor gebruikt worden. Maar het wordt van kwaad tot erger. Door de tijdsdruk vergist ze zich in het koffertje. Ze graait blondelings in haar beautycase en komt de keuken ingerend met een potje rouge.
Team een gaat als een trein. Ook zij moeten improviseren. De apppels die Stefan heeft uitgekozen hebben te veel ppppitten. Wat nu?

Die appels moeten ontpit worden. Maar hoe? Stefan heeft wel trek en stelt voor het ‘ontpitten’ op zich te nemen. Elke appel eet hij tot het klokhuis aan, maar hij wordt er na een halve emmer een beetje misselijk van. Yvette kijkt hem wantrouwig aan.

‘Ben jij mal?’ Bijt ze hem toe, ‘zo bederf je ons recept!’ Stefan ziet wat paars in het gezicht. Een beetje als een appel eigenlijk.

Daar staan ze dan voor de jury. Iedereen heeft slecht geslapen. Een aantal hebben nog geoefend. Een soort oefenen voor het verdere verloop van de wedstrijd. Je kunt natuurlijk nooit genoeg oefenen. Iedereen gaat voor de overwinning. De jury proeft blindelings.

Soes van Dijk en Roompie den Dunne proeven eerst het gerecht van team een. Ze hebben geen idee wat ze proeven en houden hun commentaar nog even voor zich. Bij de proeverij van team twee hetzelfde verhaal. Nu moeten Soes en Roompie kiezen tussen ik weet het niet precies en ik weet het niet precies. Dat wordt moeilijk.

Wat zal het worden? Drie keer niks of nog eens drie keer niks? Soes en Room komen er écht niet uit en laten de apen proeven. Zij bepalen wie de hoofdprijs ontvangt. Aap een, Monkey See, vindt het baksel van team een toch iets beter te pruimen, terwijl aap twee, Monkey Do voor team twee gaat. Er is wederom een patstelling ontstaan. Wat te doen?

Dat wordt dobbelen. Maar waar vinden ze zo snel een dobbelsteen? Bakken stelt Anton Duinpan voor. Hij zit achter de schermen en roept het keihard door de speaker in het oortje van Soes. Die vindt dat een prima idee en legt het voor aan de beiden teams. Het eerste team dat een goed verteerbare dobbelsteen weet te bakken wint de wedstrijd. De teams overleggen. Team een kiest voor cake en team twee voor slagroomtaart. Slagroomtaart? Daar kun je toch niet mee dobbelen?

Dan wordt het dus de cake. Gooien met de cake blijkt toch niet een goed idee. Het verse baksel blijkt te zacht om mee te gooien en valt in zes stukken uiteen. De gorilla’s juichen luidkeels mee en vallen aan op het lekkers. Room springt opgewonden op en neer.

‘ Ik heb gewonnen. Want ik gooide net zes. Zes stukken!’ Schreeuwt ie.

‘Ja, maar welk team wint er dan? ‘Vraagt Soes bijdehand.

Room kijkt beteuterd. Da’s waar ook. Wie wint er nou?

Maar daar weet Anton Duinpan wel raad mee. Hij moet immers de eer van Heel Holland gebak hoog houden en sponsorgelden veiligstellen. Dus komt hij met het moraal van het verhaal. En zoals we Duinpan kennen, de moraal heeft hij verstopt, zeer goed verhuld, in mysterieuze quotes, kortom poëtisch verdichtte zinnen. Niet op rijm, want Sinterklaas is net geweest.

Houdt u vast deelnemers en geachte lezers de moraal zit in het eten gebakken. Met voedsel mag je never nooit niet gooien noch smijten. Het is gewoon niet netjes, not done. Team twee heeft dus gewonnen. En zeg eens eerlijk, wat is er makkelijker te verteren, slagroomtaart of cake? Slagroomtaart verteert in grote vaart, met cake duurt dat een week. Lieve lezers, deelnemers, hoe zeer het ons ook spijt, de wedstrijd begon net leuk te worden, we gaan over tot de prijsuitreiking.

Team een legt zich morrend neer bij de beslissing van Anton Duinpan. De gorilla’s wrijven tevreden over hun goed gevulde buiken. Voor hen is team een ook een beetje winnaar. De eerste prijs wordt uitgereikt. Het is een worteltjestaart naar recept van de winnaar van seizoen één. Team twee kijkt beteuterd naar het gezonde gevaarte. Het zij zo. You win some, you lose some. Zo is het leven.

Co-column geschreven door NicoleS en Mien