Help, mijn kind is te lelijk

Het eerste seizoen van de nieuwe RTL-4-serie ‘Help, mijn kind is te lelijk’ heeft een aardverschuiving in het schoonheidsbeeld teweeggebracht. De situatie in de laagste groepen van het middelbaar onderwijs is onhoudbaar, wijken worden geterroriseerd door opgeschoten jongeren en de minister van Volksgezondheid ziet grote verschuivingen. Na series over te dikke kinderen, met overigens in de meeste gevallen eveneens moddervette ouders (gesponsord door Burger King), huishoudens die dreigen te bezwijken onder een torenhoge schuldenlast (gesponsord door 06-Flitskrediet), door volstrekt uit de hand gelopen hobby’s ontwrichte gezinnen (gesponsord door de Nederlandse Bond van Modelbouwwinkels), gierend geëscaleerde burenruzies over onbenulligheden (gesponsord door Moszkowicz, Moszkowicz en Moszkowicz) en totaal mislukte verbouwingen aan armetierige rijtjeshuizen in provinciesteden (gesponsord door Praxis) dachten veel mensen dat het absolute dieptepunt qua emotie-televisie wel was bereikt. Dat bleek niet het geval. De door plastisch chirurg Schoemacher gesponsorde serie ‘Help mijn kind is te lelijk’ heeft alle records gebroken. Zowel wat betreft de kijkcijfers als waar het gaat om de impact in onze samenleving.

De kijkcijfers waren enorm. Zelfs het record van Boer Zoekt Vrouw werd verpulverd. Mensen kijken blijkbaar liever naar kinderen waar nog wat van te maken valt, dan naar totaal kansloze hunkerboeren, aldus een analyse van de toonaangevende televisierecensent Han Lips in Het Parool. Een vreemde analyse, want de zeer dommige negroïde presentator van ‘Help, mijn kind is te lelijk’ steekt qua intelligentie nog zeer magertjes af tegen de getoonde boeren. Maar het programma was natuurlijk hét toonbeeld van kostelijk leedvermaak. Kinderen met een lelijke overbeet, hangbuiken, flaporen, haakneuzen, niets was de redactie van het programma te dol. Meermalen werden opnames uitgezonden van wanhopige ouders die zelfs in het bijzijn van hun nageslacht beweerden dat ze er eigenlijk niet mee over straat durfden. De geestelijke schade van dit soort opmerkingen moest volgens gedragspsychologen niet worden onderschat.

Ook onder BN’ers waren de gevolgen verschrikkelijk. Botox-zangeres Patricia Paay lalde in een dronken bui in een kroeg in Amsterdam-Zuid de onvergetelijke one-liner “Help, mijn dochter is te lelijk voor help, mijn dochter is te lelijk”, en sindsdien is de band tussen moeder en kind definitief verbroken. Kinderen in arbeiderswijken werden getreiterd met de mededeling dat ze zich misschien voor het komende seizoen konden opgeven, en in de betere buurten deden facelifts voor poedels, labradors en dalmatiërs opgeld, omdat een schoonheidsoperatie aan een kind “te gewoontjes” werd bevonden..

RTL-baas Erland Galjaard kreeg het in een uitzending van Pauw en Witteman lelijk aan de stok, toen hij vertelde dat hij door het programma op zijn zender te vertonen, wilde werken aan een mooiere maatschappij, waarna Paul Witteman in de lach schoot en aan Galjaard vroeg, hoe zijn eigen dochters er eigenlijk uitzagen. Schuimbekkend verliet de Omroepman Van Het Jaar het studiocomplex.

Het woord ‘studiocomplex’ vormt -naast de term ‘RTL-harses’ die het aloude begrip ‘beugelbekkie’ had verdrongen- eveneens een fraai begrip dat aan onze nationale vocabulaire is toegevoegd. Niet in de zin van een hok vol camera’s en microfoons, maar met een geheel nieuwe betekenis. Een studiocomplex is het ernstige gevoel van onzekerheid dat minder fraaie kinderen met zich meedragen sinds ze in de voorrondes niet genoeg sms’jes in de wacht wisten te slepen om het definitief tot de operatietafel te schoppen. Extra triest was dat natuurlijk voor die lelijke kinderen die niet meteen waren veiliggesteld, maar in een extra ronde hun imperfectie nogmaals aan het volk moesten tonen: de peel-off.

De Minister van Volksgezondheid luidt inmiddels de noodklok. Huisartsenpraktijken zitten vol met moeders die op hoge toon een doorverwijzing eisen om hun dochter te laten verbouwen, tandartsen hebben het razend druk met het meer dan uiterst nauwkeurig rechtzetten van tanden, zodat het gewone gaatjes vullen er amper nog bij is en de Gerard Joling Haarimplantatie Kliniek draait overuren.

Een poging, de succesvolle formule van ‘Help, mijn kind is te lelijk’ ook in het buitenland te kunnen uitbaten, is overigens voor producent Eyeworks geheel onverwachts op een jammerlijke mislukking uitgelopen. Toen aan de Vlaamse commerciële zender VTM een proefaflevering met presentator John Williams werd getoond, werd de producent door de Vlaamse programmadirecteur resoluut de deur gewezen, onder het slaken van de kreet “Help, de presentator is te lelijk!”