Hem Lui

Een, twee, drie, vier, vijf, ik tel tot driehonderd. Dat is nodig. Daarna neem ik een besluit. Brizzl djeu, ik ben nog steeds verbaast over de uitnodiging. Het maakt me nerveus. Of ik wil deelnemen aan een reünie van mijn lagere school uit Bretagne? Dat is lang geleden. Gedachten gaan ver terug,

L’école élémentaire la Chanterelle. Onze, douze, treize. Wat zal ik toch doen? En wat als ik Hem tegen kom? Die koekenbakker die mij het leven op de lagere school zuur maakte. Hem Lui, op z’n Frans uitgesproken, Louis. Op z’n Nederlands uitgesproken, ui. Lui, hij was helemaal niet lui. Hij pestte dat het een lieve lust was. Met een grote sikkel zat hij altijd de hele klas te stangen. Hem Lui.

Ik weet het nog niet. Achttien, negentien, twintig. Een lastige. Ik kan het natuurlijk aan Raakhout vragen. Hij was er toen al bij, mijn lieve oude wijze pad. Hij dient nog steeds als padwijzer? Nu weer. Raakhout wil er niet van weten. Hij kan zich Lui maar al te goed herinneren. Dat vervelende jongetje dat hem probeerde te villen, met een sikkel. Had hij niet een bijnaam, iets van Panoramix? Hij had als eerste in de klas een baard. Zo’n klein donsje. Wat zou er van Hem Lui geworden zijn?

Zal ik dan toch maar gaan? Maar wat als Hem Lui is doorgeschoten, naar het criminele circuit? Dat zou zo maar kunnen. Ik heb me laten vertellen dat ie later ook het zwaardere spul niet schuwde. Kalasjnikovs en zo. Ik sla mijn boskrant ‘Gazellig’ open, voor het laatste nieuws. Gris mich nich, dat is toevallig. Lui prijkt op de voorpagina. Iets met Kalasjnikovs, Irak en IS en vechten en oorlog. Hij is oud geworden, Hem Lui. Ik besluit uiteindelijk toch maar niet te gaan. Iets te gevaarlijk.