Herfst

Het is zondag. Hoewel wij formeel in de vakantieregio noord wonen, begint vandaag in Enschede en Oldenzaal de herfstvakantie pas, terwijl de rest weer aan de slag moet. Ik weet niet waarom dat zo is; zal wel met de eenheid in ons Euregio gebied te maken hebben. Ik had me voorgenomen om deze week schrijfverlof te nemen. Even weg van de hectiek en de waanzin van alledag. Ik voel me besluiteloos op een kruising staan. Jammer dat Meta de Vries nooit meer zal zeggen waar ik naartoe moet. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Of juist wel, als ik Kadafi zie, eerst levend in een rioolbuis en later dood op een matras. Een lijk van een man, waar een uitzinnige menigte zich om verdringt. Of de gestorven Chinese baby die op straat ligt, na twee keer te zijn aangereden en waar niemand zich om bekommert. Beelden van schuld en onschuld die elkaar in fracties van seconden afwisselen. Twee extremen die de werking van de geest in beweging zetten en gaande houden.
Ik kijk naar buiten, naar de rand van de stad, ingekleurd door een donkergele zon. Het groene bladerdek van de bomen, die bijna tot in onze achtertuin reiken, begint langzaam maar zeker geel en bruin te worden. De miljoenen vallen één voor één. Onstuitbaar. En dan besef ik weer de drijfveer in alles wat de natuur en wij, als onderdanig onderdeel daarvan, doen: de onverbiddelijkheid van het verstrijken van de tijd.

24 oktober 2011
Robert

www.robertbeernink.nl