Herfst in de stad

Nu de vervlogen zomer alweer bijna vergeven is voor zijn niet ingeloste beloften, nu laagvlieger herfst, waarvan zelden iemand iets verwacht, ons gul op gouden licht trakteert, juist nu, dwalend door de stad, overvalt het me. Nooit meer Arno in de herfst. Het melancholieke van dit jaargetijde, het vallen van de bladeren, daar hield hij van. We hadden altijd onverwachte ontmoetingen, dwalend door de stad. Vaak kort, soms wat langer met een drankje in het dichtstbijzijnde café.

Nooit meer Arno op het podium. Hij voelde zich vooral bassist, maar juist zijn stem, die zwarte soulstem uit dat lange, blanke lijf, raakte ieders ziel. Als hij zijn sensuele ‘Slowpoke’ zong, was dat bovenaards. Het enige dat je dan nog kon als vrouw, was je adem inhouden totdat je vanzelf uitbarstte in hoge, ongecontroleerde oerkreten. Hoe fortuinlijk waren zij, die de nacht met de door zijn lied betoverde vrouwen mochten doorbrengen.

Nooit meer Arno in de stad om hem te herinneren aan dat wat hij teweeg bracht. Al was het maar om die verlegen lach te zien, het lange haar dat hij het liefst voor zijn gezicht had geschoven, als het niet zo strak in een elastiek gewikkeld had gezeten.

Bas is wel nog altijd in de stad. Lieve, welopgevoede Bas, die zich op zijn zeventiende tot Vrouwe heroïne bekeerde en nooit van zijn geloof viel. Ik moet nog altijd aan zijn zorgzame moeder denken, die hem als kind trouw zijn fluoridetabletjes gaf. De producent van deze tabletjes heeft liever niet dat ik ze associeer met de gul lachende mond vol bruine stompjes.

Bas maakt nog altijd graag een praatje. Elke keer als ik hem zie, schrik ik van de verdubbeling van de jaren die hij maakt ten opzichte van mijzelf en andere leeftijdgenoten. Het harde leven op straat heeft wonderlijk genoeg alleen vat op zijn uiterlijk. Nog altijd is hij de lieve, welopgevoede jongen.

Al bijna twintig jaar ziet hij de bladeren vallen zonder thuis en weet hij dat er een moeilijke tijd aanbreekt. Hij vraagt niets, hij klaagt niet. We delen het gevoel over vallende bladeren. Dat is geen sombere wet van de zwaartekracht, het is confetti op zijn mooist. Dwarrelend, kleurig en feestelijk.

Ik loop door de stad, bladeren dansen om me heen. Dagen me uit: schop door die berg bladeren zoals je zo graag doet. Nodigen me uit: hef je gezicht op naar die gouden warmte, de laatste van dit jaar. Verleiden me: spreid je armen en dans met ons mee.

Ondanks alle confetti wil het herfstfeest in de stad maar niet op gang komen, nu er geen kans is Arno nog tegen het lijf te lopen.

[img]http://i1105.photobucket.com/albums/h360/Antoinette_Verstegen/arno_nikkelen.jpg [/img]
I.M. Arno Nikkelen, 18 juni 1965 – 24 juni 2008 (derde herfst)