Herkenning

Het is al bijna twee jaar geleden maar eindelijk  kunnen we weer een paar dagen naar onze ultieme verwenlocatie. Goed hotel, prima bedden, heerlijk eten,  bijna in the middel of nowhere, dus geen aanvechting om wat dan ook te gaan ontdekken omdat er simpelweg niets te ontdekken valt.  Even onthaasten zoals dat heet.

Na onze eerste dag badderen, maken we ons op voor het diner. Er wordt van je verwacht dat je badjas voor kleding verruild. En terecht! Dus douchen, haren in de krul, streepje blauw op mijnogen, nette kleren aan en op naar het restaurant.

Een waar arsenaal aan knipmessende kelners staat ons al op te wachten. Waren het er altijd zoveel? We worden genoteerd door nummer één en hij begeleidt ons naar de ons toebedeelde tafel, onze stoelen worden aangeschoven,  waar vind je dat nog? Knipmes 2 brengt bijna direct een welkomstdrankje met een amuse. En de kaart natuurlijk.  Waarom ook niet. We maken onze keuze en we wachten wie onze bestelling komt opnemen. Is dat nou weer een nieuw gezicht of hebben we deze kelner eerder gezien?

De taakverdeling wordt duidelijker als de voorgerechten gebracht worden door knipmes 2 met
een derde persoon in zijn kielzog. Die mag uitleggen wat we voorgeschoteld krijgen. Daar is nummer 1 weer,  hij mag de borden ophalen. We herkennen hem al.

Het hoofdgerecht is in aantocht. Het blijkt dat er drie man nodig  zijn om de gerechten op tafel te krijgen. Nummer  2 doet het zware werk, de borden dragen, en nummer 3 vertelt wat er geserveerd wordt . De glazen worden aangereikt of gevuld door mijnheer 4. En ja hoor, nummer 1 komt weer afruimen. Of was dat nou toch nummer 4? We raken het spoor bijster. We hopen dat bij het nagerecht duidelijk wordt wie wat doet en waarom.

Dan blijkt dat er twee nagenoeg identieke heren met het nagerecht aan onze tafel verschijnen.  De een serveert, de ander oreert. Desgevraagd ontkennen ze dat ze broers of familie van elkaar zijn. Zo zet je de gasten wel op het verkeerde been. We weten het nu zeker, het zijn er echt vier.

Na afloop van het diner nemen we  plaats bij de open haard en verschaffen ons zelf een kop  slaapthee. Selfservice voor de badgasten, de hele dag door. Daar verschijnt een nieuw gezicht met een wagen vol schone kopjes. Hij is duidelijk de jongste bediende. Mag wat hand-en-spandiensten verrichten maar is nog niet geschikt genoeg om aan tafel te bedienen. We raken met hem in gesprek. Aardige jongen, doet zijn best ABN te spreken maar kanniet verhullen dat zijn wortels in Oost Groningen liggen. Hij werkt hier nog niet zo lang en hij is blij dat hij vlak bij huis  werk heeft gevonden Want  de banen liggen hier echt niet voor het opscheppen.

Op zijn vraag of wij hier al vaker geweest zijn, antwoordt mijn wederhelft dat we hier toch al zeker 10 jaar op rij komen. Waarop  de keurige jongen glimmend zegt:  ’Ik dacht al, wat een bekende gezichten. Moet u  nagaan ik werk hier pas vier maanden en ik herken u nu al!’