Het andere eind van de wereld

Het is guur en stormachtig als ik begin aan de lange rit vanuit mijn woonplaats naar de kust. De cd-speler is toe aan het negende nummer: ‘Make you feel my love’. Gefascineerd zit ik te luisteren hoe Adèle zingt over stormen boven een aanrollende zee, over hoe ze alles zou willen doen om hem haar liefde te doen voelen. Ik zing met haar mee en als vanzelf wordt deze song een soort mantra voor me. Alsof dit liedje mijn voorgevoel weg kan nemen, weg moet nemen. Telkens opnieuw laat ik dit nummer op het hoogste volume door de auto galmen, totdat ik het, ergens voorbij Utrecht, foutloos mee kan zingen. Na anderhalf uur bereik ik de kust. Een snel rekensommetje leert dat ik zevenentwintig duetten met Adèle gezongen moet hebben. Ongemerkt is de tijd vergleden en is me niet opgevallen dat ik te laat dreig te komen. Als ik, op een sukkeldrafje, linksaf sla om de boulevard op te stormen, bots ik bijna tegen Sinterklaas op. Dat verklaart de vuurrode wangetjes, opgewonden stemmetjes en blije kindergezichtjes die ik op mijn snelwandeling hierheen voortdurend zag. Van een afstandje zie ik hem al zitten, op een verwarmd terras maar desondanks toch enigszins kleumend bij een kopje thee. Hij geeft me een hand en mijn voorgevoel blijkt te kloppen. De mantra van Adèle heeft daar niets aan kunnen veranderen. Ik leg me neer bij het feit dat er niet meer dan een gezellige middag aan zee in zal zitten. Na een door een Piet geserveerde cappuccino besluiten we samen de harde wind te trotseren en lopen we, iedere vorm van fysiek contact vermijdend, langs de vloedlijn. Aan de horizon vergallen de schoorstenen op de Maasvlakte prachtige vergezichten. De wind loeit in mijn horen, laat de golven opzwepen en me soms even naar adem snakken. Hij praat op de manier waarop hij schrijft, zonder de rem los te laten. Ik voel, weet, dat er onder al die gereserveerdheid een leuke man zit. Maar zelfs de harde wind kan zijn voet niet van de rem blazen.

Hij loopt, schouders gebogen, richting tram en ik hoop dat hij iemand zal vinden bij wie hij alle remmen durft los te gooien. Ik start de motor en Adèle zingt de laatste regels van haar song: ‘I’d go to the ends of the world for you, to make you feel my love.’ Vandaag ben ik naar het andere eind van Nederland gereden. Ooit reis ik naar het andere eind van de wereld.