Het besef…

‘Drup’ doet mijn vulpen. Hij is kapot maar toch schrijf ik er nog mee. Omdat ik er één: gehecht aan ben en twee: ik het niet eerlijk tegenover mijn pen zou vinden om hem af te schrijven. Zoals in die reclame, die irritante waar ik eigenlijk niet naar zou moeten kijken. Twee van die oranje schoenen hangen aan een hoogspanningskabel te praten over hoe geliefd ze ooit waren (…4 woorden New York City Marathon…). Mede dankzij die reclame loop ik dus altijd met blauwe vingers rond. Eigenlij is het onzin. Ik bedoel; mijn pen is niet meer die van vroeger: hij is veranderd, in negatieve zin. Maar net als bij mensen duurt het even voor je het beseft. Je hebt bijvoorbeeld een goede vriend, maar hij verhuisd, maakt nieuwe vrienden enz. Op een gegeven moment komt er een keer waarop jullie gezellig zitten bij te kletsen en de één een grap maakt die de ander niet begrijpt. Op dat moment besef je dat de ander veranderd is; dat je elkaar kwijt bent. Zo is het in feite ook met mij en mijn pen. Er komt een dat waarop ik besef dat hij niet meer goed schrijft. Ik [u]weet[/u] het nu al maar ik besef het nog niet. In feite weet je wat dat betreft alles al. Je weet dat [u]alles[/u] veranderd en dat het je op een dag niet meer aan zal staan. Toch blijf je door gaan tot het besef. Die periode is cruciaal want in die tijd kan weer alles veranderen. Ik ben bang dat mijn pen niet zal veranderen hoe lang het ook mag duren voor ik besef dat ik hem weg moet gooien. Terwijl ik mijn huiswerk maak wacht ik in spanning af. Op het besef.