Ik zit aan een tafeltje bij het raam in mijn stamkroeg en volg de donkere wolken die in rap tempo door een gure wind over het dorp geblazen worden. Mijn dorp. Een rustig, gewoon dorp. Niet verstoken van de buitenwereld, maar wel net ver genoeg; althans ooit. Voor mij op tafel ligt de krant van vandaag. Hij ligt opengeslagen, maar ik heb nog geen letter gelezen. Ik weet niet waar ik moet beginnen en weet bovenal niet waarom. De krantenkoppen schreeuwen ellende, angst en paniek en ik wil liever niets dan zwijgen, kijkend uit het raam en mijmerend over ‘vroeger’.
De wereld is hysterisch geworden en het kabinet en de media doen er aan mee. Iedereen hitst elkaar op. En hoewel de wereld feitelijk erg groot is, lijkt de krant hem met groot gemak klein te maken. Een dorp; niet veel meer dan dat. Een dorp met schijnbaar uit de hand gelopen burenruzies, geruchten, crimes passionel, ‘onze jongens’ aan het front en doorlopende vetes. Ook mijn dorp nu.
Ineens ben ik bang voor terroristen en oorlogen komen steeds dichterbij; tot aan mijn tafeltje bij het raam in mijn stamkroeg. De problematiek rondom hangjongeren in mijn dorp lijkt triviaal, waar ik voorheen nog petities ondertekende voor een jeugdhonk zodat ik zonder angst over straat kon ‘s nachts.
Ook vandaag prijken de krantenkoppen met boycotten van en aanslagen op Geert Wilders wanneer zijn film uitkomt. Op pagina 2 staat dat er mensen uit veiligheidsoverwegingen zijn teruggeroepen uit Somalië en ‘onze jongens’ in Afghanistan zullen harder worden aangepakt. Hele bevolkingsgroepen komen in opstand, omdat Denemarken opnieuw een spotprent heeft uitgebracht en de tv- uitzendingen van Al Qaeda, naar aanleiding daarvan, worden verhalend in de krant beschreven. De wereld, mijn dorp, schreeuwt om hulp en geen petitie kan daar iets aan veranderen.
Wat nou als we een half jaar lang wereldwijd geen nieuws meer uitzenden en geen kranten meer drukken. Misschien komt dan de aarde weer tot rust. En misschien wil ik dan weer luisteren naar het nieuws over een vriendin van de zus van een kennis van mijn buurman. Zij zou gaan trouwen namelijk, maar is op haar trouwdag in de steek gelaten. Nieuws uit mijn dorp. Een gewoon dorp, waar ik per se wilde wonen, vanwege het dorpse, het kleine, het rustige. Niet verstoken van de buitenwereld, maar wel net ver genoeg. Een dorp waarin het sturen van een kop-op-kaart, aan de vriendin van de zus van een kennis van mijn buurman, net zo belangrijk voelt als op de barricade gaan voor onze vrijheid van meningsuiting.
Ik bestel nog een wijntje en vraag de barman mijn krant weg te gooien.
Buiten buldert de storm verder.
Het dorp leunt er moeizaam tegenaan.
9 reacties
Neuskleuter · 10 maart 2008 op 11:42
Juist! Nu heb je het column-idee te pakken. Je hebt nu wereldnieuws klein gemaakt door in je eigen dorp in een café te reflecteren. Dat is al een goede vorm.
De angst voor terrorisme en wereldnieuws dat dichterbij komt, is natuurlijk al vaker gedaan. Doe ik ook aan mee hoor 😉 Maar wereldnieuws afschaffen lijkt me toch ook niets. Het slechte nieuws is mij de prijs van de nieuwsgierigheid meer dan waard.
Trouwens, hoe moeten we anders nog de goede dingen doen, als we niet weten waarom we Greenpeace nog sponsoren, omdat we niet weten dat ze vechten tegen doodgeknuppelde zeehondjes? Ontwikkelingshulp in Afrika kan je dan ook vergeten. Maar ik snap je punt.
Dan nog een verhaaltechnische opmerking:
[quote]en ik wil liever niets dan zwijgen, kijkend uit het raam en mijmerend over ‘vroeger’. [/quote]
Je maakt een aantal keer een werkwoord lijdend. Kijkend, mijmerend. Het is mooier als je dit actief houdt, als in: ik kijk door het raam en mijmer over vroeger. Dat houdt de vaart meer in het verhaal.
SIMBA · 10 maart 2008 op 12:01
Mooie overpeinzing, en het verhaal is mooi rond!
arta · 10 maart 2008 op 12:26
Ik vind em mooi!
[quote]En hoewel de wereld feitelijk erg groot is, lijkt de krant hem met groot gemak klein te maken. [/quote]
Deze quote sprong er voor mij echt uit!
Ik vind de lijdende vorm eigenlijk perfect om veel ‘ikken’, ‘wijen’ en ‘zijen’ te omzeilen. Tevens maakt het columns vaak wat dromeriger en dat vind ik bij deze goed passen! 🙂
Met de inhoud ben ik overigens erg eens. Nieuws kijken en de krant lezen doe ik nooit, de echt belangrijke dingen hoor ik wel op mijn werk of bij de kassa van de supermarkt. (“Hedde ut al geheurd van diejje overstroaming in…”:-D)
lisa-marie · 10 maart 2008 op 15:46
Met veel plezier gelezen.
[quote]Voor mij op tafel ligt de krant van vandaag. Hij ligt opengeslagen, maar ik heb nog geen letter gelezen. Ik weet niet waar ik moet beginnen en weet bovenal niet waarom. De krantenkoppen schreeuwen ellende, angst en paniek en ik wil liever niets dan zwijgen, kijkend uit het raam en mijmerend over ‘vroeger’. [/quote]
Prachtig omschreven gevoel 😀
Bitchy · 10 maart 2008 op 17:14
Als een trein die op tijd vertrekt en aankomt, zo loopt deze column!! Top!!
Oww..handtekeningactie beginnen voor 6 maanden *nieuws*rust?? Ik doe met je mee! 😉
Mosje · 10 maart 2008 op 17:37
Hollywood toch! Deze is een heeeel stuk beter dan je eerste. Prima geschreven en met plezier gelezen.
Toch wel een vraagje. Hollywood is een verbastering van je echte naam? Hoe heet je dan? Heilighout of zoiets?
:eh:
Hollywood · 11 maart 2008 op 09:40
@Mosje: Hahahaha! Geen Heilighout, dat zou HOLYwood worden namelijk, geen HOLLYwood ;-).
@Iedereen: Bedant voor de commentaren en reacties. Kan ik weer wat mee!
Gr. Holly
Dees · 11 maart 2008 op 09:52
Ik denk dat het iets is als een zekere schaatser van ooit, met een zeker accent. Denk ik.
Prachtig verhaaltje, je afsluiter geeft me een zucht nostalgie, iets Hollands, ik hoor de huizen kraken. Mooi dus
Hollywood · 11 maart 2008 op 13:17
Neuskleuter, dank je voor je respons. Ik ben van mening dat columns in bepaalde periodes veelal over dezelfde onderwerpen zullen gaan. Logisch wat mij betreft, wanneer het die onderwerpen zijn die actueel zijn. De strijd en angst om en voor terrorisme is inmiddels al sinds 9-11 aan de gang. Dus ja, vaak beschreven in diverse columns. Echter, dit is weer een geheel nieuwe aanwakkering die de strijd tegen terrorisme doet oplaaien; het gaat hier immers om Fitna, de film van Wilders en de spotprenten in Denemarken. Dus hoewel jij het een uitgekauwd onderwerp vindt, is het toch zeer actueel en bovendien dichtbij.
Ik begrijp tevens je commentaar op het lijdend maken van diverse werkwoorden. Ik vind het echter een stuk mooier staan en beter passen in dit verhaal dan ‘ik kijk en mijmer’. Overigens erg leuk dat je de tijd neemt om het stuk te lezen en er op in wilt gaan.
Gr. Holly