Het was najaar. Ik was hout aan ’t hakken in mijn tuintje. Dit was bitter noodzaak, want levend in een huisje in het Zeegser Bos met… alleen een houtkachel moet men zich wel op de winter voorbereiden. En opeens… Hij kwam uit het niets. Een oude man – door het leven gebogen, leunend op een afgevallen boomtak hing hij over het houten hek.
“Dag, meneer! Mag ik U iets vragen?”
“Ja, natuurlijk”, antwoordde ik en legde mijn bijl neer.
“Weet U, ik heb niet geleerd. Ik kan noch lezen noch schrijven, maar ik maak me zorgen.”
“Waarover”, vroeg ik benieuwd.
“Ach”, zei hij, “kijk, de wereld ziet er in mijn ogen somber uit. U vindt het misschien raar als ik het zeg, maar ik vergelijk mensen vaak met bomen.”
Nou dat wordt spannend, dacht ik. En zo moet mijn blik ook zijn geweest, want hij ging door: “Als men de zijscheuten van bomen afhakt, groeien ze sneller de hoogte in en… men doet dat ook wel uit eigenbelang, voor geld.
En datzelfde zie ik ook bij mensen gebeuren. We sturen kinderen naar school en ze leren daardoor niets meer over het leven… en dan hakken ze er nog meer zijtakken af doordat ze gaan studeren.
Het spijt me dat ik het zeg, maar ik ben bang dat we kinderen te snel omhoog laten groeien en daar maak ik me zorgen over.”
Ik was totaal met stomheid geslagen.
Ik moet er met mijn mond open van verbazing erg stom hebben uitgezien.
Voordat ik een woord kon uitbrengen zei hij: “Dank U wel meneer, dat ik U mocht verhalen. Maar ik denk wel dat alles goed is wat er is, anders was het er niet”, voegde hij er nog achteraan, terwijl hij zijn door de natuur al verstoten materie weer ter hand pakte en wegstrompelde.
Daar stond ik dan, dokter in de weet niet kunde.
Ik zou in mijn leven nog vele oude wijzen tegenkomen.
Ze hadden geen van allen geleerd, maar wel het echte leven gezien en hadden daar meer over te verhalen dan de afgehakte boom kon vertellen.
11 reacties
Eddy Kielema · 14 juli 2006 op 17:09
Grappig dat deze column ingestuurd is onder de rubriek ‘actualiteiten’ en vervolgens begint met ‘het was najaar’… Niettemin een interessante en leuk opgetekende anekdote.
Mosje · 14 juli 2006 op 20:39
het leven duurt wellicht maar even
maar in Drente is altijd wat te beleven
WritersBlocq · 14 juli 2006 op 21:56
Een alleraardigste wijsheid komt zomaar op je pad, soms, en jij hebt hem leuk beschreven.
@ Eddy: deze nieuwe columnx’er heeft waarschijnlijk de rubriek niet gekozen, en dan krijg je vanzelf de 1e in de rij, nl. ‘actualiteiten’.
Welkom hier!
DreamOn · 15 juli 2006 op 00:01
Welkom, ook namens mij. Wat een leuke column! Grappig, dat U met een hoofdletter.
Ik moest wel meteen denken aan een hele melige hit van ‘De Heideroosjes’: Bomen zijn relaxed. Als je een muziekdownloadprogramma hebt : aanradertje!
WritersBlocq · 15 juli 2006 op 00:04
[quote]Ik moest wel meteen denken aan een hele melige hit van ‘De Heideroosjes'[/quote]
:laugh: je bedoelt toch niet The Stone Roses!!
(off topic, maar dit n.a.v. de reactie van Li op een Raad-wie-ik-ben-column van mij)
KawaSutra · 15 juli 2006 op 04:08
Zo is het maar net!
Dees · 15 juli 2006 op 08:47
[quote]ik ben bang dat we kinderen te snel omhoog laten groeien en daar maak ik me zorgen over.[/quote]
De mooiste zin uit deze anekdote. Ik vind het een beetje jammer dat je er een boerTJE van hebt gemaakt. Verder vind ik het een mooi stukje, brengt me net even een klein tikje uit het evenwicht voor de balans weer terugkomt.
Oh nog iets, de laatste alinea had er niet bij gehoeven. Kan wel, hoeft niet 😉
Eddy Kielema · 15 juli 2006 op 11:10
[quote]Ik vind het een beetje jammer dat je er een boerTJE van hebt gemaakt. [/quote]
Door het verkleinwoord haal je de boer naar beneden, terwijl je bedoeling was hem op een voetstuk te plaatsen. Dat ben ik met Dees eens. Als het een kleine boer (in lengte) was, dan had ik er gewoon kleine boer van gemaakt ipv ‘boertje’.
Ma3anne · 15 juli 2006 op 13:52
[quote]Het spijt me dat ik het zeg, maar ik ben bang dat we kinderen te snel omhoog laten groeien en daar maak ik me zorgen over. [/quote]
Ik ook.
Bij een boertje denk ik ook aan iets anders, maar wel een leuk verhaaltje. Smaakt naar meer!
Mup · 16 juli 2006 op 05:29
Een verhaal met een boodschap. Van kinderen kun je leren, en dat moeten nog veel volwassenen leren.
Groet Mup.
SiegfriedBok · 17 juli 2006 op 00:35
Hartelijk dank voor alle aanmoedigingen na deze eerste inzending.
Toen ik de eerste paar reacties las, dacht ik : “Oh my God, wordt ik direct de hemel ingeprezen. Dan kan ik beter ophouden van ik hecht nog best aan het aardse leven ook al ziet het er zo belabberd uit.
Maar gelukkig was er ook een kritische noot en toen voelde ik me weer direct in de schoolbanken zitten.
Siegfried, Siegfried toch!!!
Heb je geen menselijkheid?
Verdwaasd keek ik dan op,want een analfabeet en dan ook nog een Drentenaar en ook nog een keuterboertje, is toch waar mensen minachtend hun neus voor ophalen.
Althans…
Dit was zeker zo in ± 1990, dat dit verhaal mij passeerde.
Nu minacht iedereen iedereen en zo is iedereen gelijk en is een verkleinwoord naar mens of dier schandalig.
Ik ben nu 63 winters en vind het moeilijk om mijn gedrag te vernieuwen, maar de positieve reacties waren wel zodanig dat ik zal proberen me “modern” te gedragen.
Ik hoop dat ik nog veel kritiek ontvang, want dat is het enige wat me doet leren.
Aan hemelprijzerij heb ik vreemd genoeg een hekel.
Siegfried.