Het FamilieDiner

Met mijn tenen wrijf ik over de tafelvoet en besef dat het hout daar ruwer aanvoelt dan op het blad. Alsof het zonde van de moeite is om in de schaduw te schuren, zonde om te zingen zonder applaus. Strak staren mijn ogen naar het tafelblad, vastgeklikt op een punt tussen een bord en een onderzetter waar een ongelofelijk mooi houten oog naar me terugstaart. Onbewust richten mijn mondhoeken zich op.

Etensgeuren kringelen boven de tafel. Ik snuif ze op. Geniet. Perfect gebakken eerlijk rundvlees. Ik eet het zelden. Af en toe roept mijn oerinstinct de carnivoor in mij naar boven en zorgt voor een onbedwingbare behoefte naar vlees. Vandaag roepen de geuren uit de pannen deze lust in mij op. Ze heeft haar best gedaan.

Zal ik zeggen dat het lekker ruikt? Of zullen ze denken dat ik dat alleen maar zeg, omdat het beleefd is. Wordt ze juist onzeker? Ik weet het niet. Doe het maar niet.

Gezellig gekeuvel pingpongt over de tafel. Van links naar rechts, soms met een curve. Mij raakt de bal niet. De leegheid van de langsvliegwind raakt mij des te harder. Het weer, het eten, ziekteverledens en ziektetoekomsten. Vaag neem ik waar.

Zal ik een bowlingbal over de tafel rollen en met één gooi alle kegels omverwerpen?
Dit is niet het moment.

Mijn voet gaat op zoek naar zijn schoen, maar stuit op een onbekend object. Lang, glad en een… een schoen. Verschrikt kijk ik op naar de eigenares van het been. Een quasiglimlach stelt me onwennig gerust.

Is het oog er nog? Is de tafelvoet nog ruw? Ruikt het vlees nog lekker?

Er wordt opgeschept. Over kinderen, werk en opleiding. En geld. Ook het eten wordt opgeschept. Net als vroeger. ‘Wil je veel of weinig?’ was geen gangbare vraag destijds. Niet dat het me boeide. Ik proefde toch nooit iets, alleen de ironie die uit andere monden kwam. Die was zo bitter, dat het alles overheerste. Nu niet. Nu rolt er zoet, licht verteerbaar uit de monden. Uit angst voor de smaak van toen, ik voel het. Aankomen. Dat is ook een angst.

Oh. Zij eten. Ik moet ook. Mijn hoofd zit al vol.

Hemels. Er is beter gekookt dan ik ooit zelf zou kunnen. De stemmen zijn overgegaan in een instemmend gemompel, afgewisseld met enkele terechte superlatieven. De kookster kijkt trots de tafel rond. In haar ogen zie ik wanhoop over het losse zand dat haar omringt, dat klei had moeten zijn. Ze kan er niets aan doen of eigenlijk wel, maar ik neem het haar niet kwalijk.

Als de kapitein van een schip al in de reddingsboot springt bij de gedachte aan een rimpeling in het water, kan hij geen sturing geven.