Het gat van de deur

“Bekend gat,” mijmer ik, “schoenmaat tweeënveertig.” Het gapende gat in de slaapkamerdeur bezorgt me een onaangenaam gevoel.
Het doet me denken aan het gat van Hester, een kennis die me ooit wees op de beschadiging in háár slaapkamerdeur, om de agressie te bewijzen van haar, inmiddels ex-man. Later haalde ze er een timmerman bij en zei: “daar is het gat van de deur.” De man verdween tot haar verbazing onverrichter zake.
Dat het míjn deur betreft die zwaar beschadigd uit de strijd komt, is van minder belang dan het drama dat hoogstwaarschijnlijk achter dit gat schuil gaat.

Sanne en zoon Bas wonen nu een half jaar samen, na zeven jaar verkering. Ze waren veertien en vijftien jaar oud, toen ze elkaar ontmoetten.
Ik knik naar de lelijke plek: ”ruzie gehad Bas?” Er volgt een poging de waarheid te verdraaien.
“Ik liep met een balk en toen sloeg de deur dicht door de wind.”
Ik vang zijn schuldbewuste blik op; trek mijn wenkbrauwen omhoog en kan daarbij een flauwe glimlach niet vermijden. Hij beseft dat er geen ontkomen aan is.
“Ze had de slaapkamerdeur op slot gedaan toen ik volgens haar te laat thuis kwam.” bekent hij ruiterlijk.
Nooit eerder heb ik hem op een driftaanval betrapt. Hier is duidelijk meer aan de hand. Misschien de overbekende zevenjarige crisis?
Ik luister naar allebei maar het komt er uiteindelijk toch op neer dat ze met z’n tweeën de problemen op moeten lossen die ze in hun eentje nooit gehad zouden hebben.
En nu is het zover; ze gaan uit elkaar.
Stiekem hoop ik dat het alleen een adempauze betreft. Dat ze een tijdje gaan scheiden van tafel en televisie, zeg maar.
“Ach,” zegt een kennis, “Ik heb ook zoiets gehad. Hij was weg van me, nu woont hij weer bij me.”
Natuurlijk is het afwachten, maar ik ben bang dat dit meer betekent dan een relatiedipje.
Sanne mag graag dansen en vertrouwde me eens toe, dat jongens weinig aandacht voor haar hebben, omdat ze al zo lang bij hém hoort. Ik begrijp best dat ze nog té jong is, om de aandacht van al die jongens in te ruilen tegen te weinig aandacht van één.
Als je zó jong al bij elkaar bent is het risico groot dat de vrijgezellenavonden zich verplaatsen van vóór, naar tijdens het huwelijk dacht ik wel eens bezorgt.
Als dikke vrienden lopen ze gearmd van het terras waar we, zoals elke zaterdag na winkeltijd, gezellig met elkaar een pilsje hebben gepakt.
Maandag gaan ze samen spullen kopen voor Bas z’n appartement.
Dikke tranen branden achter mijn ogen. Mooi, lief meisje, wat zal ik je gaan missen.
Ik zie hoe ze met haar vingers door zijn dikke bos haar woelt. De tranen stromen nu over mijn wangen. Het ging zó lang, zó goed en daar is dan plotseling ‘het gat van de deur’.
Ze kunnen er gelukkig nog samen doorheen.
Shit, ik heb last van plaatsvervangend liefdesverdriet.
Dit doet écht pijn. Want ik ben gek op ze.
Allebei.