Het geheim van de fashionista’s

Ik mis geen modeshow op tv. Op welk exotisch kanaal er ook een uitgezonden wordt, ik kijk! Naar ragfijne meisjes in ragfijne niemendalletjes. Naar het fascinerende loopje dat je alleen op catwalks ziet. Een model zet haar linkervoet uiterst rechts en net op tijd om te voorkomen dat ze omvalt zet ze haar rechtervoet uiterst links. Het resultaat is een zinnenprikkelende dans voor vrouwelijke lichamen. Maar terwijl een stoet bloedmooie elegante ranke meiden sensueel voorbijmarcheert gaat het in het commentaar van modejournalisten uitsluitend over wat ze aanhebben. Modejournalisten, meestal vrouwen, praten over kleuren, plooien, stoffen, kantjes, ruiten, strepen, roesjes, riempjes, gespjes, pailletten, edelstenen, knoopjes, mouwtjes, kraagjes en zoompjes. Desnoods over transfers van topontwerpers tussen topmerken. Ik luister aandachtig naar ze en ben het met ze eens dat de kleding de moeite meer dan waard is. Maar toch heb ik het gevoel dat ze het over bijzaken hebben. Het zijn uiteindelijk de vrouwenlichamen die er mee getooid zijn die de schoonheid bepalen van de twee-eenheid textiel-lijf. Soms heel direct doordat strategische lichaamsdelen niet bedekt zijn. En waar dat wel geval is lijkt gekleed soms bloter dan bloot. Soms kan je dwars door een textielgeworden creatieve impuls van een modekoning heen kijken. Of zit een creatie zo strak dat zelfs geen porie of haarzakje aan de aandacht kan onsnappen. En onderschat niet de kracht van suggestie. Niets zet de verbeelding zo effectief in werking als een rok.

Omdat een ontwerp staat of valt met het lijf van wie het draagt hebben de fashiongenieën al met al een beperkte inbreng. Door hun creaties te laten showen door oogverblindende modellen maken couturiers dankbaar gebruik van hun schoonheid om de ontwerpen extra cachet te verlenen. De modejournalisten zwijgen daarover. Alle schoonheid schrijven ze toe aan de creatieve geest van de ontwerper. Je hoort ze niet over vrouwelijke welvingen. Ook niet over perfecte billen of verleidelijke blote ruggen. Tepels die zich zich brutaal aftekenen in de flinterdunne stof waarmee de borsten althans in beginsel bedekt zijn worden straal genegeerd. Doodgezwegen wordt de welgevormde modellenborst die soms speels de vrijheid krijgt van zo’n topcouturier. Niets zeggen de modemutsen over ultieme benen waarvan de lengte tot aan de grens van de betamelijkheid benut wordt. Geen woord over verrukkelijke tot diep in de liezen reikende buikjes.

De roerende eensgezindheid in de modewereld is te danken aan het ontgoochelende geheim dat ze samen verborgen proberen te houden. Dat het peperdure spul zonder de ondersteuning van het lijf van een oogverblindend model verbleekt. Terwijl zo’n model er zelf in een juten zak van 1 euro even oogverblindend blijft uitzien. In wiens belang zou het ook zijn om de bijdrage van modellenlichamen aan de glans van de topstukken uit de couture breed uit te meten? Niet van de ontwerpers, niet van de babbelaars over mode, niet van de modellen en zelfs niet van de klanten. Die kopen een illusie. Zonder die illusie geen mode. En zonder mode geen ontwerpers, modebabbelaars en modeshows. En ook geen bloedstollend mooie meiden die met hun met aardige niemendalletjes omhangen goddelijke lijf lopen te paraderen. Lang leve de mode!